We hebben heimwee naar gezag. Dat is de strekking van veel opiniestukken in de kranten dezer dagen. Het neoliberalisme heeft ons volgens Thomas van der Dunk in een 'moreel moeras' gestort.
Het idee is dat de afbrokkeling van gezag en de paranoia waar dit mee gepaard gaat nieuw zou zijn. Feit is dat het gezag in de jaren zestig al afbrokkelde en dat de paranoia toen al welig tierde, alleen had nog niet iedereen het door.
Wie had het wel door? Bob Dylan natuurlijk, zoals het een dichter/profeet betaamt was hij de tijden zeker veertig jaar vooruit. Laten we zijn beroemde liedje 'Subterranean Homesick Blues' aan een tekstanalyse onderwerpen:
Johnny's in the basement
Mixing up the medicine
I'm on the pavement
Thinking about the government
Wat is Johnny voor medicijn aan het maken, in die kelder van hem? Waarom zit de hoofdpersoon over de regering te tobben? Er is hier iets niet in orde, maar wat is het?
Look out kid
It's something you did
God knows when
But you're doing it again
Je moet oppassen, maar waarvoor? En voor wie? Wie is de baas en wat moet je doen?
Get sick, get well
Hang around a ink well
Ring bell, hard to tell
If anything is gonna sell
Je moet gezond zijn en dingen verkopen. Welke dingen moet je verkopen? Het medicijn dat Johnny in zijn kelder aan het brouwen is? Wat is het verdienmodel? Wat gebeurt er als je niet slaagt? Wat zijn de tips?
Get born, keep warm
Short pants, romance, learn to dance
Get dressed, get blessed
Try to be a succes
Een succes worden, dat is het ultieme in deze zenuwachtige wereld waar Johnny zich teruggetrokken heeft in zijn kelder, je van de regering niet veel hoeft te verwachten, net zo min als van je medemens:
Look out kid
You're gonna get hit
De oplossing:
Better jump down a manhole
Light yourself a candle
Don't wear sandals
Try to avoid the scandals
Geen sandalen dragen en vermijd de schandalen. En die heimwee dan? Die gaat natuurlijk over de jaren vijftig, toen Uncle Sam nog voor je zorgde en Johnny in het daglicht vrij kon wandelen, zonder angst voor users, cheaters en six-time losers.
Aangezien de Websheriff de Bob Dylan versie alweer heeft verwijderd, de versie waar Matthijs op gewezen heeft: