Mannetjes

Foto: flickr, by Lower Columbia College

Waarom is dat vrouwenvoetbal zo ontzettend saai? Het meest voor de hand liggende antwoord: omdat ze er niet zoveel van kunnen. Toch is dit niet het hele verhaal. Ik zit ernaar te turen en zie zo nu en dan een fijne cross-pass, voorzet, vliegende tackel. Maar wat je echt bijna helemaal nooit ziet bij die vrouwen, is een fijne individuele actie. Het is alsof je naar twintig Barry Opdams met borsten zit te koekeloeren. Het rent, vliegt, zweet, schreeuwt. Maar nooit eens die fijne panna.
  Waarom pingelen die vrouwen zo weinig? Hiervoor moeten we ons verdiepen in het wezen van de vrouw en het wezen van de pingel. Het wezen van de pingel ligt op straat en heeft te maken met ego's en vernedering.

  Want wat is er fijner dan iemand achteloos passeren, hem terug laten komen, hem nog een keer passeren, tussendoor even je schoenveters strikken en dan voor de derde keer passeren?
 Ik kan me echter zomaar voorstellen dat vrouwen hier helemaal niets mee hebben. Jongetjes luisteren braaf naar het gelul van de trainer over teambelang en sportiviteit, en gaan dan het veld op met als enige doel zoveel mogelijk tegenstanders door de benen te tikken. Of ze winnen kan ze niet eens verrotten.
  Meisjes denken braaf in het teambelang en hebben respect voor de tegenstander.
  Op die manier wordt het natuurlijk nooit wat. Als het vrouwenvoetbal iets nodig heeft, dan is het een klootzakje.
  Pas als ik een Braziliaans meisje in een halve finale een heel middenveld zie over steken, waarna ze vlak voor de doellijn haar middelvinger tegen de keeper opsteekt en met haar borsten de bal over de lijn duwt, ga ik een klein beetje in dat vrouwenvoetbal geloven.
  Tot dat moment blijven het twintig Barry Opdams in beha, en daar wordt toch echt niemand vrolijk van.