Stegosaurus

Foto: flickr, by London Permaculture

Godzijdank is hij niets veranderd. Hij staart me aan met dezelfde goeiige kop als vroeger. Hij heeft, in tegenstelling tot veel andere jeugdvrienden (de verraders), geen buikje of een dikke kop gekregen. Ook is hij nooit aan een carrière begonnen en loopt hij niet op zaterdag met een tevreden hoofd een buggy voor zich uit te duwen. Hij staat op een klein heuveltje en naast hem ligt een ei. Maar dat ei lag twintig jaar geleden in de platenboeken van de bibliotheek ook al naast hem, dus daar is helemaal niets mis mee.
  Ik aai hem schuchter over één van zijn ruitvormige rugplaten. 'Braaf', mompel ik, ik kijk wat beschaamd om me heen. Maar het is rustig in de museumtuin, loom schijnt de zon, het gras ligt zachtjes te verdorren en alleen in de verte laat een opa zijn kleinkinderen uit.

  'Wil je hier nog lang blijven staan', vraagt mijn vriendin. Ook zij tuurt naar de Stegosaurus. Toen ze had voorgesteld naar het Oertijdmuseum te gaan, had ik eerst nog wat tegengesputterd. 'Zijn we daar niet wat te oud voor?', had ik gezegd. 'Stel je niet aan', had ze geantwoord, 'ik weet dat je het leuk vindt.'
  Ze heeft gelijk, ik vind het inderdaad leuk. Ik kijk opzij. Ze schuift haar zonnebril op haar voorhoofd. Misschien hoeft niet alle verandering altijd maar negatief te zijn.
  'Zielig hè', zegt ze,  terwijl ze naar het ei wijst. 'Staat ze hier al die jaren, komt dat ding nooit een keer uit.'