Rust

Foto: rgbstock, by lusi

Er is iets met die jongens die naar Syrië vertrekken. Af en toe komt er weer een filmpje naar boven waarin zo'n jongen voor een half in puin geschoten gebouw aan het Nederlandse volk vertelt dat men zich niet ongerust hoeft te maken, of juist wel.
  Ze lopen over een stuivig zandpad, of ze zitten onder een boom hun kalasjnikov op te poetsen.

 Wat me elke keer weer opvalt, is de rust die ze uitstralen. Het is een rust die ik honderd keer eerder heb gezien bij kinderen van een jaar of tien. Het is de rust die jongens overvalt wanneer ze vier uur ongeduldig op een houten stoeltje heen en weer hebben zitten schuiven, luisterend naar een verhaal dat ze niet interesseert,  friemelend met hun vingers en gefrustreerd omdat hun handen de letters niet kunnen maken die de juffrouw wil dat ze maken, hun hoofd de berekeningen niet kan maken die de meester verlangt.
  En dan gaat de bel. En het schoolplein baadt in het zonlicht en ze mogen rennen waar ze maar willen en ze mogen schreeuwen en gek doen.
  Met een diepe teug ademen ze de vrijheid in en speuren tegelijkertijd het schoolplein af naar iemand die ze helemaal in elkaar kunnen timmeren.