IJdel

Foto: Wikipedia

Ik zat in de trein naast een meisje dat op haar mobiel een foto van zichzelf zat te bewerken. Je hebt daar blijkbaar handige programmaatjes voor: met een stylus tikte ze geroutineerd op de foto en maakte ze haar wangen net wat blozender, haar haren net wat glanzender.
  Ze plakte zelfs twee kleine lichtjes in haar ogen, die er meteen flink van gingen stralen.
  De foto begon steeds minder te lijken op het vrij afgeleefde wrak dat naast me zat en de zaak begon me enigszins te deprimeren, zodat ik mijn aandacht richtte op twee jonge vrouwen die hun master-keuze bespraken.

  'Ik ga iets met gender doen', verklaarde één van de vrouwen. 'Over de positie van de vrouw in de maatschappij enzo. Dat is gewoon echt superbelangrijk.'

  'Je vindt jezelf gewoon echt superbelangrijk', dacht ik, 'en daar verzin je vervolgens een studie omheen.'
 
  Wat zou nou ijdeler zijn? Met een stylus eindeloos aan een foto van jezelf prutsen, of een master volgen omdat je zo graag over jezelf kletst? Of ligt het toppunt van zelfabsorptie misschien wel bij de man die zo in beslag genomen wordt door zijn eigen observaties dat hij het nodig vindt om deze te delen met het hele internet?