RGB Free, by bies |
Als hij naar muziek luistert stelt hij voldaan vast dat het een bekend akkoordenschema is, niets nieuws onder de zon.
Als hij een boek leest kruist hij de spelfouten aan en vat hij kernachtig de inhoud samen.
Hij categoriseert mensen nog voordat ze hun mond open hebben gedaan.
Hij heeft nog nooit echt met iemand gesproken.
Hij denkt een uniek standpunt in te nemen waarin hij alles doorziet.
Hij heeft nog nooit echt ergens naar gekeken.
Hij denkt alles te horen en je hoeft hem niets te vertellen.
Hij heeft nog nooit echt naar iemand geluisterd.
Als kind voelde hij zich al meer verwant met de volwassenen. Hij maakte graag even een praatje met een leraar, het liefst over één van de andere kinderen.
'Johan zit vandaag niet zo lekker in zijn vel', vertelde hij de meester dan bijvoorbeeld. 'Hij maakt zich wat zorgen over zijn werkje. En Lisa is ook nog steeds erg onzeker. Afijn, je weet hoe ze is.'
Hij wisselde een blik van verstandhouding met de leerkracht en hervatte zijn rondje over het plein. Het was maar goed dat hij er was: wat zou er van dat schoolplein terecht zijn gekomen zonder zijn scherpe blik en zijn altruïstische betrokkenheid?' In de lerarenkamer noemden ze hem 'de schoolpleindirecteur', hij gloeide van trots toen hij dat een keertje opving.
'Ik ben de schoolpleindirecteur', mompelde hij als de bel ging en het speelkwartier begon.
'Het is mijn taak de mensen de juiste weg te wijzen. Ik weet wat goed en kwaad is, ik weet wat hoort en wat niet hoort. Ik weet wie jij bent en wie jij denkt dat je bent. Er is niets wat mij ontgaat. Ik ben de weg en het wezen.'
De andere kinderen lieten de schoolpleindirecteur zoveel mogelijk met rust. Ze keken vol ontzag naar zijn belangrijke werk en hoopten dat ze alles goed deden en dat hij niet tegen ze begon te praten, want dan was je zo tien minuten verder en die tijd besteedde je liever aan tikkertje.