Dagboek

RGB Free, by shockstock

Onlangs stond er in de Volkskrant een stuk van de Nederlands-Marokkaanse Nadia Ezzeroili getiteld 'Ik ben geen Nederlander'. Het stuk is nog het beste verteerbaar wanneer je het beschouwt als een parodie op een opstel van een middelbare scholier die verklaart zich voorgoed van de maatschappij te distantiëren:

  'Ik ben zo naïef geweest dat mijn loyaliteit boven jullie twijfel verheven was.'
  'Ik moet me harnassen tegen jullie wantrouwen en achteloze afwijzing.'
  'Ik ben al vroeg ingeprent een rottende plek te zijn.'
  'Ik lach bitter om deze pathetische gedachte.'
 
  Ezzeroili bemerkt dat er in de hogere kringen weinig oprecht menselijk contact is ('de oppervlakkige borrelpraatjes beginnen op mijn geduld te drukken') en interpreteert dit meteen maar als een xenofobe aanval op haar Marokkaanse achtergrond. Ze stelt vast dat je in de 'hogere middenklasse' met een 'andere stem moet praten', iets waar Jopie uit Almere minstens evenveel last van heeft. Dan husselt ze nog wat losstaande racistische incidenten van de afgelopen twee jaar door elkaar en verklaart ze dat de Hollandse droom 'een deceptie' is.

  Als mevrouw Ezzeroili exemplarisch is voor de ervaring van de gemiddelde allochtoon, denk ik dat we met z'n allen opgelucht kunnen ademhalen.

  Wanneer je in je verbolgen aanval op een compleet land echt niet verder komt dan zo'n van puberale onmacht en realiteitszin verstoken melodramatisch broddelstukje als wat Ezzeroili door de brievenbus van de Volkskrant kieperde is er namelijk maar één conclusie mogelijk: Nederland is het paradijs.
  En Ezzeroili doet er verstandig aan om vandaag nog een dagboek te kopen, bij voorkeur zo één met een slotje erop.