 |
| RGB Free, by ColinBrough |
Je kan veel van Feyenoorders zeggen, maar niet dat ze erg snel van begrip zijn. Feyenoord werd ongeveer twintig jaar geleden voor het laatst kampioen, en nu, na een serie nederlagen met een elftal waar weinig eer aan te behalen valt, gaan ze verhaal halen bij Marko Vejinovic. Een middelmatige middenvelder die van de zomer voor een paar miljoen bij Vitesse is opgehaald. Hoe zou het beslissingsproces om Vejinovic een bezoekje te brengen zijn verlopen?
'Jongens, het kan zo echt niet meer. We zijn al twintig jaar het lachertje van Nederland en dat is allemaal de schuld van die Servische rat die hier net een paar maanden rondloopt. Het wordt tijd dat hij zich gaat verantwoorden voor het feit dat hij mijn leven heeft verwoest.'
Het plannetje is diep in de nacht onder grote geestdrift en geschraagd door vele kratten bier ontstaan:
'Morgenochtend, het eerste wat we doen! We gaan een daad stellen, mannen!'
De volgende ochtend ben je het eerst totaal vergeten. Pas bij de tweede sigaret schiet het je te binnen: er was iets, we hadden iets besloten! Vejinovic! Die zouden we eens flink gaan aanpakken! In het felle ochtendlicht lijkt het geweldige plan ineens een stuk minder logisch, met een schuin oog monster je de blikken van je kameraden. Maar die geven geen krimp, iedereen doet alsof het de gewoonste zaak van de wereld is en een half uur later zit je met z'n zessen op elkaar geperst in een Opel, op weg om verhaal te halen bij Marko Vejinovic.
Iedereen kijkt grimmig voor zich uit en denkt bij zichzelf: aan mij zal het niet liggen.
Je parkeert de Opel op een straathoek en marcheert naar de voordeur.
'Ding-dong-dang-dung.'
Helaas duurt het enige tijd voor de deur opengaat. Er komt een vrouw met een hond voorbij die je vriendelijke toeknikt. Voor je jezelf hebt kunnen corrigeren heb je al vriendelijk teruggeknikt, wat je op een sarcastische blik van je maten komt te staan.
'Hallo.'
Marko Vejinovic, hij is het echt. Hij ziet er wat kleiner uit dan in het stadion. Zijn haar zit wat in de war.
'Wij komen even praten', schreeuwt een maat van je die Vejinovic naar binnen duwt. Verbouwereerd gaat Vejinovic op zijn witte leren bank zitten, naast zijn vriendin die de krant zit te lezen.
'Dat voetbal, dat lijkt nergens naar!'
'Nee klootzak', haak je in, 'dat voetbal lijkt nergens naar!'
'Je bent een rotvoetballer!'
Terwijl Vejinovic je sprakeloos aanstaart wordt je blik naar de in doodsangst opengesperde ogen van zijn vriendin getrokken en heel langzaam, als een zich openvouwende bloem in het vroege zonlicht, begint het besef tot je door te dringen dat er de afgelopen vierentwintig uur ergens iets verkeerd is gegaan.