Wedstrijd

RGB free, by tzooka

Nou gun ik Johan Cruijff natuurlijk het allerbeste en hoop ik dat hij nog vele jaren onder de levenden verblijft, maar toch vind ik het jammer dat ook hij die voorspelbare metafoor van een wedstrijd weer tevoorschijn haalt:

  Cruijff vergelijkt zijn strijd met een voetbalwedstrijd. "Ik heb het gevoel dat ik 2-0 voorsta in de eerste helft. De wedstrijd is nog niet afgelopen, maar uiteindelijk ga ik winnen."

  Aldus valt te lezen op teletekst.

  Nog afgezien van het feit dat Cruijff uiteindelijk natuurlijk niet gaat winnen, uiteindelijk gaat hij namelijk dood, is het niet aan longkanker dan is het wel aan iets anders, erger ik me het woordje 'strijd'.

  Van alle gebieden waarop mensen tegenwoordig een nauwelijks bestaande persoonlijke verantwoordelijkheid wordt aangepraat, is gezondheid toch wel de gemeenste. Het is een vreemde tegenstelling: aan de ene kant pretenderen we een totaal rationeel wereldbeeld te hebben, aan de andere kant schieten we in een magisch-denken modus zodra het over ziekte gaat.

  'Na een hevige en moedige strijd geleverd te hebben door nog een paar jaar in zijn Toyota rond te blijven rijden, heeft de auto van Jan het uiteindelijk toch begeven.' Dat is ongeveer de strekking van menig overlijdensbericht. Jan heeft geen 'strijd' geleverd door rond te blijven lopen met een lichaam waarin zich een totaal niet door hem te beheersen ziekteproces afspeelt. Als dat ziekteproces dankzij behandeling onder controle komt heeft Jan niet 'gewonnen', net zomin als hij 'verloren' heeft als zijn lichaam het begeeft.

  Het is een ontzettend verneukeratieve manier om doodzieke mensen ook nog eens een schuldgevoel aan te praten als ze daadwerkelijk het hoekje om dreigen te gaan: 'Jammer Jan, had je maar wat harder moeten vechten, jongen.'

  Of in de woorden van longarts Sander de Hosson:

— Sander de Hosson (@shossontwits) 11 januari 2016