Vriendelijk

RGB Free, by BlueGum

 Als twaalfjarig jongetje zag ik de miniserie It, met een waanzinnig enge clown die de gedaante van bekende mensen aanneemt. Totdat ik gisteren een documentaire over de levenseindekliniek op tv zag was dat het engste dat ik ooit had gezien. Het goede nieuws is dat ik sinds gisteren van mijn clownsangst ben bevrijd. Het slechte nieuws is dat ik er een panische angst voor zachtaardige mannen met baarden voor in de plaats heb gekregen.

  Sinds gisteren kijk ik elke drie seconden over mijn schouder om te controleren of er geen baardmans met een injectiespuit achter me staat te wachten totdat ik per ongeluk iets zeg ik de trant van 'mooi geweest', 'dat was genoeg' of 'ik hoef niet meer', waarna hij me onmiddellijk vriendelijk doch doortastend op een fauteuil neerdrukt om me uit de goedheid van zijn hart gedecideerd uit mijn lijden te verlossen. En in mijn tuin een sigaretje gaat roken om een 'momentje voor zichzelf te pakken'.

  Zo ben ik net een rondje door de polder wezen hollen en stond ik onder een bruggetje even uit te hijgen, terwijl ik mompelde: 'zo is het wel goed geweest.'

  Meteen sloeg de schrik me om het hart.

  Wat ritselde er daar in de bosjes? Zag ik ik daar een baard tussen de bladeren schemeren?

   'Ik wil niet dood!', riep ik, 'ik geniet van het leven! Ik heb plezier! Kijk me eens lachen!'

  Met een krampachtige grijns op mijn gezicht perste ik er toch nog maar een sprintje richting huis uit, ik trok mijn voordeur open, smeet hem weer achter me dicht en haalde pas opgelucht adem toen ik alle sloten voor de zekerheid drie keer had gecontroleerd.

  'Prima', mompelde ik. 'Dit moet voldoende zijn.'

  Ik had deze woorden nog niet uitgesproken of de bel ging, er zat een vriendelijke doch besliste ondertoon aan en ik dook onder mijn bed, om er de komende vier uur niet meer onder vandaan te komen. Mijn God, wat mis ik die goeie oude clown.