Een hart

RGB free, by scottmliddell

Ik had lekker getennist, het was een uur of negen, de eerste sterren begonnen zichtbaar te worden, de lente zat in de lucht, ik liet de Beatles door mijn oordopjes schetteren en er gebeurde iets wonderbaarlijks: de Beatles knalden bij me binnen zoals ze dat twintig jaar niet meer hadden gedaan. 

  Endorfine, dopamine, lentelucht en schemering waren in mijn brein gaan borrelen en hadden me voor even terug de tijd ingeslingerd. Er gaat wat verloren bij het ouder worden en wat dat ongeveer is, verwoordde Tommy Wieringa heel aardig in het boekenweekgeschenk Een mooie jonge vrouw:

  '... Zo is dat helaas, dat naarmate we ouder worden... we een bepaald soort gevoeligheid verliezen... Onze receptoren stompen af. Vandaar dat ouderdom niet te verdragen is, omdat je je soms opeens herinnert hoe het was om... een hart te hebben [...] om vervoerd te raken en je deel te voelen van het leven op aarde...'

  Dat oude mensen zich geen deel meer voelen van het leven op aarde lijkt me wat overdreven. Ook bestaat ouder worden niet alleen uit dingen verliezen, iedere voormalige bakvis weet dat het bijzonder prettig kan zijn als bepaalde receptoren met de jaren wat afstompen. 

 Maar dat de Beatles nooit meer zo zullen klinken als ze deden toen je achttien was, blijft een feit waar je mee moet leren leven, met name als de sterren schitteren in de schemering en je je even herinnert hoe het was om een hart te hebben.