De kikkerprins

Foto: Pexels

Er hangt een warme loomheid om je heen. Ik zet een kop koffie voor je neer en veeg een haarlok uit je slaperige gezicht. Je neemt een slok en gaat weer liggen. Vijf minuten later begin je zo hard te snurken dat de kat van je afspringt. Verontwaardigd gaat ze in haar mandje liggen. 
 
  ‘Ik ben weer in slaap gevallen. Wat speel je een zielig liedje.’
  ‘Lost cause van Beck.’
  ‘Mooi wel. Is er nog koffie?’
 
Als je helemaal bent ingepakt, blijf je nog even bij de deur dralen. 
  ‘Ik wil eigenlijk niet naar huis.’
  ‘Dan blijf je toch lekker. De buurman kan hem toch te eten geven.’
  ‘Maar hij heeft me al twee dagen niet gezien. Ik vind het zielig voor hem.’
  ‘Je mist je konijn.’
  ‘Erg he. Maar het is wel zo.’
 
Je stapt naar buiten en loopt de straat uit zonder nog om te kijken. Aan de overkant maakt de buurman met een stofzuiger zijn auto schoon. Ik ga naar binnen en denk aan gistermiddag. Je zat voorin de Sint-Nicolaaskerk. Er was een rondleiding met een gids. Vooral de muurpanelen met afbeeldingen van planten en dieren schenen zeer de moeite waard te zijn.
  De rondleiding werd gegeven door een breekbare man van een jaar of tachtig. Hij moest vaak op zijn papiertje kijken en was de helft van de tijd niet te verstaan. Er waren een stuk of twintig mensen op de rondleiding afgekomen, grotendeels toeristen, waarschijnlijk logees in het hotel aan de rand van de Loonse en Drunense duinen. 
  Toen de man bij een prachtig houtsnijwerk zei dat de zijpanelen hun beste tijd helaas wel hadden gehad, zei een blond wijf met zo’n grote zonnebril op haar fok net iets te hard: ‘die heeft ie zelf ook wel gehad.’
  Er werd wat gegrinnikt, de man leek het niet gehoord te hebben, of deed alsof hij het niet hoorde.
  Na de rondleiding kon je een vrijwillige bijdrage in een busje stoppen. De meeste mensen maakten dat ze wegkwamen. Ik duwde een tientje in de bus, we waren al met al toch een uur vermaakt, daar mag best wat tegenover staan.
  Bovendien ben ik niet gelovig, maar geloof ik wel in het zekere voor het onzekere.
  Je stopte een paar munten in de bus en beende naar de uitgang. 
  ‘Trutwijf,’ riep je, alsof je een ontdekking gedaan had waar je de anderen even op wilde wijzen.
  Voor de zekerheid riep je het nog een keer, heel nadrukkelijk, terwijl je naar de vrouw met de zonnebril wees: ‘Trutwijf!’ Daarna ging je op het bankje voor het kerkhof zitten.
  ‘Gezellig hier,’ zei je terwijl je naar het restaurant tegenover het kerkhof gebaarde. ‘Lekker vreten terwijl je al kan zien waar het op uit gaat lopen.’
  Ik stond een beetje schaapachtig naar je te kijken.
  ‘Ben jij soms de kikkerprins?’ vroeg je wat bokkig. ‘De kikkerprins is vrijgevig, ik zag dat je een tientje in het busje schoof.’
  Ik schudde mijn hoofd.
  ‘Sorry,’ zei ik. ‘Ik ben niet de kikkerprins.’
 
Uren later vertelde je me dat je het iets was tussen jou en je dochter. Ooit zou de kikkerprins verschijnen en dan zou alles goed komen. Dan zouden jullie in een huis met een zwembad gaan wonen. De kikkerprins heeft een auto die wel tweehonderd kilometer per uur kan. Hij is nooit sacherijnig en hij kan heel lekker koken. Hij kijkt graag naar Disney-films en hij houdt niet van voetbal. 

Misschien keek je daarom de volgende ochtend niet meer om. Je had al je aandacht nodig voor de weg die voor je lag. Je weet immers nooit wanneer de kikkerprins op kan duiken. 

Verzet

Imperioli, foto: Wikipedia

Op HBO zijn alle seizoenen van The Soprano's terug te zien, een maffiaserie waar ik twintig jaargeleden al flarden van volgde en die ik nu voor het eerst van begin tot eind kijk. Eén van de vele sterke aspecten van de serie is het spelen met de geijkte maffiafilm-conventies. De crew rond Tony Soprano kijkt graag naar de Godfather-films en houdt oeverloze discussies over welke film beter is: The Godfather 1 of 2. 

  Ook de maffiaklassieker Goodfellas wordt in de serie aangehaald, een film waarin een jonge Michael Imperioli door een totaal gestoorde Joe Pesci in zijn voeten wordt geschoten.

  In The Soprano's speelt Imperioli de rol van Christopher Moltisanti, een neefje van Tony Soprano die graag hogerop wil. Wanneer hij er als een lulletje rozenwater op uit wordt gestuurd om gebakjes voor de echt zware jongens te halen schiet hij uit frustratie een winkelbediende in zijn voeten.

  "You shot my foot!" roept de man verbijsterd, waarop Moltisanti zegt: "It happens."

  Inmiddels is Imperioli weer een jaartje of twintig ouder en speelt hij een rol in het tweede seizoen van de HBO-show The White Lotus. Hij speelt hierin een seksverslaafde Hollywood-producer die met zijn vader en zoon in Sicilië op zoek gaat naar zijn Italiaanse wortels. De drie mannen bezoeken onder meer de locaties waar de Siciliaanse scènes van The Godfather zijn opgenomen. Als opa verklaart dat The Godfather de beste film is die ooit is gemaakt, schampert kleinzoon dat hij niet anders had verwacht: "Natuurlijk vinden jullie het een goeie film. Het gaat over een tijd waarin mannen al hun problemen konden oplossen met geweld en met elke vrouw naar bed konden gaan.  Julie verlangen terug naar de hoogtijdagen van het patriarchaat." 

  

  Het zijn zinnetjes die eruit rollen als een mantra, volgens een verbijsterde opa is kleinzoon dan ook duidelijk op zijn veel te dure universiteit door linkse activisten gehersenspoeld.

  De schrijvers laten enigszins in het midden aan welke kant ze staan, maar wat tegen kleinzoons bewering spreekt is dat The Godfather nu net een film is waarin geweld zelden een efficiënte oplossing is, net als overigens in The Soprano's. In The Godfather betaalt Sonny een hoge prijs voor zijn impulsieve gewelddadige reactie en verliest Michael zijn ziel als hij zijn broer om laat leggen.

  In The Soprano's bezoekt Tony Soprano een psychologe omdat hij paniekaanvallen krijgt door zijn psychopathische werkkring. 

  Kleinzoon lijkt met het cancelen van The Godfather dan ook vooral driftig mee te werken aan het zo populaire na-oorlogse verzet. 

Licht

Pexels, by Naveen Annam

Traag liep hij door de passage heen

loden ballen aan zijn voeten
op het Marktveld ging hij haar ontmoeten
was hij eindelijk niet meer alleen
 
Als hij later dreigde te vergeten

hoe ze naar hem had gekeken
toen hij uit de schaduwen verscheen
en de zon hun samenkomst bescheen
 
herhaalde hij zijn eerste gang
Maar gele reuzen kondigen aan:
geen bedevaart kan eindeloos bestaan

Sloopkogel zwiert een zwanenzang

 

Het nieuwe Marktveld zal verrijzen
Ruimte makend voor nieuwe voeten
Waar nieuwe mensen elkaar zullen ontmoeten
En uit het donker het licht in gaan. 

Angstcultuur

RGB Stock, by alexbruda

Terwijl ik nog sliep, bekroop me al het gevoel dat er iets niet in orde was. 

  Ik voelde me bekeken. 

  Ik opende mijn ogen en keek naar het plafond. 

  'Wat is er nu weer?' 

  Twee paar ogen staarden me aan vanaf het voeteneind. Het ene paar bestond uit dunne zwarte streepjes in gele ovaaltjes, het andere paar was vooral zwarte pupil, alleen aan de randen van de ogen was nog wat oogwit te zien. 

  'We moeten met je praten,' zei de poes met de gele ogen. 'We leven hier in een angstcultuur.' 

  Meteen zat ik rechtop in bed. Met dit soort zaken kun je tegenwoordig niet voorzichtig genoeg zijn.  

  'Sluipt die rode kater weer door de tuin?' informeerde ik bezorgd. 'Moet ik het waterpistool pakken?'   

  'Harry is het probleem niet,' antwoordde de poes. 'Jij bent het probleem.' 

  

   'We hebben honger,' vulde de tweede poes aan. Ze schrok zo van haar eigen stemgeluid, dat ze van het matras viel. 'Ons etensbakje was de hele nacht leeg,' piepte ze van onder het bed. 

  Ik worstelde mezelf uit bed. 'Jullie kunnen wel een week zonder eten,' mompelde ik zachtjes. 'Verwende krengen.' 

   'Wat was dat?' klonk er scherp naast me. De felle poes dook tussen mijn benen door en ging bovenaan de trap op haar achterpoten staan. 

  'Hate-speech! Ben je soms felixfoob?'

  Ik duwde haar opzij, liep de trap af en schrok me een hoedje. In de woonkamer lag mijn ingelijste poster van Bob Dylan in stukken gescheurd op de grond. 

  'Wat hebben jullie gedaan?'

  De poes ging voldaan op haar ruggetje bovenop de flarden poster liggen.

  'Deze antropocentrische kunst hebben we vernietigd. Bovendien kan die vent niet zingen. Door zijn muziek te draaien bevestig je een toxisch wereldbeeld.'

   'Nu gaan jullie te ver.'

  Ik beende naar de cd-speler en zette een cd van Bob Dylan op.

  'De hele dag geen brokjes!' schreeuwde ik door The times they are a-changin heen. 'De contrarevolutie is begonnen. We zullen eens zien wie hier de baas is!'

  Het beloofde een lange dag te worden. 

Breakpoint

De Netflix-documentaire “Breakpoint” is 

RGB Stock, by weirdvis

een feest der herkenning voor iedere tennisspeler. Zo dacht ik dat het een typische karakterzwakte van mij was dat ik tijdens wedstrijden steeds gestresster wordt naarmate de overwinning dichterbij komt, maar daar blijken veel professionals dus ook last van te hebben. Tip van een tennispsycholoog die onder meer Pete Sampras begeleidde: “Je moet het niet te graag willen.”  
 
  Tja.
 
  Veel toptennissers die in de documentaire aan het woord komen zijn opvallend knap. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar onder meer Sjarapova en Berretini lijken zo overgestapt uit een soapserie. Het doet me denken aan vrouwen die op zondagmiddag in Podium Witteman cello of piano spelen. Ik heb nog nooit een goede pianiste, celliste of violiste in dat programma gezien die niet ook fysiek knap was, alsof het toch waar is dat het uiterlijk een spiegel van het innerlijk is en je niet virtuoos een Bach-sonate kunt vertolken met een hangend oog en een hazenlip. Symmetrie van buiten als spiegel van een symmetrische ziel die bijzonder ontvankelijk is voor ritme en harmonie. Of het is gewoon ordinaire discriminatie bij conservatoria en tv-programma’s, dat zou natuurlijk ook nog kunnen. 
 
  De eerste aflevering van “Breakpoint” gaat over Nick Kyrgios, zeg maar de René van der Gijp van het moderne tennis. Bulkend van talent, maar de eeuwige bad boy die de avond voor een wedstrijd in de kroeg hangt en het grootste gedeelte van het jaar wel wat beters heeft te doen dan tegen dat gele balletje te slaan. Dit soort jongens krijgen altijd te horen dat ze hun talent vergooien. Kyrgios zegt hierover: “Ik kan gewoon niet veertig weken per jaar tennissen. Dan word ik ongelukkig en agressief.”
  Marco van Basten zei ooit: “Hard werken is ook een talent”, en ik denk dat hij daar gelijk in heeft. Verzuchten dat Kyrgios even veel had kunnen winnen als Federer, als hij maar wat harder zou werken, is net zoiets als verzuchten dat Bram van Polen net zoveel had kunnen winnen als Johan Cruijff, als hij maar wat meer talent had gehad. 
  
  Je uiterlijk, je talent en je arbeidsethos: je hebt het er maar mee te doen. 
  
  “Breakpoint” laat bovendien zien dat zelfs als ze alle drie in hoge mate aanwezig zijn, je jezelf nog terug kunt vinden in een troosteloze hotelkamer waar je je tussen half uitgepakte koffers vertwijfeld afvraagt of het je ooit gaat lukken om een Grand Slam te winnen en niet de geschiedenis in zal gaan als een totale loser die zijn opa en oma niet meer onder ogen durft te komen. 
  Ondertussen ligt een paar straten verderop een onooglijke tuinman met twee linker handen in de zon lekker een uiltje te knappen.