 |
| RGB Stock, by alexbruda |
Terwijl ik nog sliep, bekroop me al het gevoel dat er iets niet in orde was.
Ik voelde me bekeken.
Ik opende mijn ogen en keek naar het plafond.
'Wat is er nu weer?'
Twee paar ogen staarden me aan vanaf het voeteneind. Het ene paar bestond uit dunne zwarte streepjes in gele ovaaltjes, het andere paar was vooral zwarte pupil, alleen aan de randen van de ogen was nog wat oogwit te zien.
'We moeten met je praten,' zei de poes met de gele ogen.
'We leven hier in een angstcultuur.'
Meteen zat ik rechtop in bed. Met dit soort zaken kun je tegenwoordig niet voorzichtig genoeg zijn.
'Sluipt die rode kater weer door de tuin?' informeerde ik bezorgd. 'Moet ik het waterpistool pakken?'
'Harry is het probleem niet,' antwoordde de poes. 'Jij bent het probleem.'
'We hebben honger,' vulde de tweede poes aan. Ze schrok zo van haar eigen stemgeluid, dat ze van het matras viel.
'Ons etensbakje was de hele nacht leeg,' piepte ze van onder het bed.
Ik worstelde mezelf uit bed.
'Jullie kunnen wel een week zonder eten,' mompelde ik zachtjes. 'Verwende krengen.'
'Wat was dat?' klonk er scherp naast me. De felle poes dook tussen mijn benen door en ging bovenaan de trap op haar achterpoten staan.
'Hate-speech! Ben je soms felixfoob?'
Ik duwde haar opzij, liep de trap af en schrok me een hoedje. In de woonkamer lag mijn ingelijste poster van Bob Dylan in stukken gescheurd op de grond.
'Wat hebben jullie gedaan?'
De poes ging voldaan op haar ruggetje bovenop de flarden poster liggen.
'Deze antropocentrische kunst hebben we vernietigd. Bovendien kan die vent niet zingen. Door zijn muziek te draaien bevestig je een toxisch wereldbeeld.'
'Nu gaan jullie te ver.'
Ik beende naar de cd-speler en zette een cd van Bob Dylan op.
'De hele dag geen brokjes!' schreeuwde ik door The times they are a-changin heen. 'De contrarevolutie is begonnen. We zullen eens zien wie hier de baas is!'
Het beloofde een lange dag te worden.