Sprong

De zon scheen en ik mocht mee

naar hun huisje aan de zee

Tante had me aan haar overgegeven

ik staarde naar dat frêle wezen

In het zand had ze een hinkelbaan gemaakt
ik bleef veilig aan de buitenkant staan
Ze zweefde zorgeloos over de grond
ze viel, ze lachte, ik was verstomd
 
Ze krabbelde op en sprong weer door
Vond het niet erg een beetje te breken
Net zoals ze later in het leven

in de koude aula staat te spreken
 
Niet bang een kleine val te maken
Over tijd en dankbaarheid te praten
Een beetje breken is ook wat geven
Zodat je vrijer door kan zweven

En als de rouwenden zijn verdwenen

En de stilte het overneemt

Sta ik nog steeds aan de buitenkant
En teken haar sprong op in het zand