 |
| Foto: Flickr, by Ian Wilson |
Ik las de
Ontdekking van de Hemel en ik vond het het beste boek dat ik ooit had gelezen. Ik ging met mijn moeder in Rome op zoek naar de
Scala Sancta. Ik las de
Ontdekking van de Hemel tien jaar later nog een keer en ik vond het een stuk minder: Dan Brown voor intellectuelen. Ik las
De Diamant en
Het Stenen Bruidsbed en ik begreep er geen moer van. Toen las ik een stel van zijn vroege verhalen. Magisch-realistische vertellingen, over een
sprong van paarden in de zoete zee en een man die samen met een stervend paard en een kapotte piano door een afgebrokkelde wereld trekt. Ik vond ze ontroerend en schitterend. Ik herlas
Het Stenen Bruidsbed en deze keer vond ik het prachtig. Ik las
Voer voor Psychologen en ik vond het tegelijkertijd belachelijk ijdel en lichtelijk geniaal. Ik herlas
Twee Vrouwen en ik zag wat een mooie, onnadrukkelijke stijl Mulisch heeft.
Nog steeds heb ik de helft van zijn oeuvre niet gelezen, terwijl de andere helft maar blijft veranderen. Blijkbaar is Mulisch een schrijver die met je mee groeit, als je meer kan lezen staat er meer in zijn boeken geschreven, je moet kijken voor je het kan zien. Het is een oeuvre waar je je hele leven door geboeid kan blijven: iets wat alleen de echten klaarspelen.
