 |
| Foto: Flickr, by LA Wad |
Gisteren zat ik in de bus ineens tegenover een stukje recente geschiedenis: Hans Jansen zat ook in de bus. Altijd leuk: mensen van de televisie in het echt zien. Hij leek precies op die man van tv en hij leek zich niet erg zorgen te maken over de gevolgen van zijn etentje: hij zat geanimeerd te praten met een vrouw die heel veel op Renate Dorrestein leek. Ik probeerde natuurlijk af te luisteren waar die twee het over hadden, de man die zorgde dat Moszkowicz kon wraken, daar moesten wel interessante teksten uit komen, een inside-angle op het Wildersproces, ik schoof nog wat dichterbij, ik ving iets op over de jeugd van tegenwoordig, dat viel een beetje tegen, maar toen hoorde ik niet veel meer: de jongen aan de andere kant zette de turbo er op.
Hij was sinds het binnenstappen al bezig om indruk te maken op een meisje, wat niet echt lukte. Hij stond, hing eigenlijk, half in mijn rug, zij zat en staarde wat uit het raam. Juist op het moment dat Hans Jansen van de jeugd van tegenwoordig overschakelde naar de Tweede Wereldoorlog, en dan is het nog maar een kleine stap naar Wilders, begon hij al het eten dat hij lekker vond op te sommen:
BLOEMKOOL, schalde het door de bus en door Jansen's betoog heen, SPRUITJES, MACARONIE.
Ze reageerde nog steeds niet, 'historisch besef', ving ik aan de andere kant op, LASAGNA, SPAGHETTI, ze gaf nog steeds geen sjoege, EIGENLIJK ALLES ITALIAANS WEL.
Ik schoof terug en gaf het op: geen journalistieke coupe, met dank aan een wanhopige tiener. Had hij maar wat historisch besef gehad, dan hadden we allemaal in de bus naar Hans Jansen kunnen luisteren: misschien hadden we wat geleerd, anders dan de favoriete gerechten van eppo met een petje op.