Hoogst haalbare

Foto: flickr, by ShawnOster

Er stond gisteren een belangrijk inzicht in de Volkskrant. Chris Buur analyseerde zijn coming-out en de manier waarop de samenleving daarop reageerde. Hoewel min of meer geaccepteerd, is homosexualiteit nog steeds een heikel punt:

'Uiteindelijk wordt je toch gezien als een net niet geheel gelukt mens.'

Als samenleving zijn we volgens hem nog niet bij fase 4 van acceptatie aanbeland: 'Het recht op vanzelfsprekendheid.' Deze fase speelt zich niet af op het gebied van verbieden en jurisdictie, maar meer op het terrein van de goede smaak:

'Zoals je met mes en vork eet omdat dat voor iedereen prettiger oogt... zo zou er ook een onuitgesproken sociale veroordeling moeten komen te staan op de minachting van homo's.'

In zijn boek 'The Honor Code. How Moral Revolutions Happen', betoogt filosoof Anthony Appiah dat morele revoluties niet plaatsvinden door een verandering van inzicht, maar doordat bepaald gedrag op een gegeven moment gewoon 'not-done' is. Zo zou er in China een einde zijn gekomen aan de lange traditie van het afbinden van vrouwelijke voeten, niet omdat men dit op een gegeven moment als erg vervelend voor de vrouwen begon te ervaren, maar omdat men vreesde zich in de ogen van andere landen belachelijk te maken met dit gebruik. Over het algemeen kan het welzijn van een ander individu de mens gestolen worden, maar als het slecht behandelen van het andere individu hem in de ogen van de maatschappij belachelijk maakt, dan houdt hij er snel mee op.

Wanneer het beledigen van homo's iets is geworden als het met je handen naar binnen proppen van eten, je voelt misschien wel de behoefte maar je houdt je in, dan is de acceptatie voltooid.