Dokter en priester op het strand
Het broeit, in De allerlaatste caracara ter wereld van Peter Verhelst. De Belgische arts Victor Duval werkt in deze roman op een tropisch eiland waar de zon altijd schijnt en de fregatvogels loom over de suikerrietvelden zeilen. Wanneer er op een dag een vrouw aan de vloedlijn gaat staan, uitkijkend over de zee die haar geliefde heeft verzwolgen, is het uit met de rust in dit tropische paradijsje.
Duval wandelt naar het strand en constateert dat de vrouw wacht op iets dat nooit zal komen. Zijn enige vriend op het eiland, een priester, is dat niet met hem eens: 'Ze weet dat het verdriet haar zal helpen te leren wat ontkenning is. Als al het overbodige weg is, vult God je op.' Duval antwoordt dat de priester op deze manier 'het wetenschappelijk principe van vacuüm naar aloud gebruik van de Kerk opvult met onzin.'
De een-tweetjes tussen de arts en de priester zijn geestige intellectuele intermezzo's in een roman die verder vooral mysterieus en sensitief van aard is. Verhelst schrijft naast romans ook poëzie en dat toont zich in de sfeervolle beelden en de wijze waarop het verhaal haast achteloos, tussen neus en lippen door, vaste vorm krijgt. Voor de meer analytisch ingestelde lezer kan deze sensuele roman een uitdaging vormen, de zintuiglijke lezer zal de puntjes met plezier zelf verbinden om met ingehouden adem toe te zien hoe het tropische paradijs voor Victor Duval langzaam verandert in zijn persoonlijke hel.