Versieren

Foto: flickr, by reefdaddy

Marijke was blond, jong en ze hing in een hoek van de tram met haar rug tegen de ruit. Haar aanbidder was ook jong, ongeveer twee meter en hij torende hoog boven haar uit. Hij hield zich vast aan een paal waar ik me ook aan vast hield, mijn arm scheidde de aanbidder van zijn aanbedene.
  Ze werkten samen op een kantoor. De aanbidder had een wat trage, slome stem, maar hij was vasthoudend en nadat ze vijf minuten over vervelende stagiaires en vervelende bazen hadden gesproken, zette de aanbidder zijn stap:

'Maar Marijke, zullen we anders 's-ochtends voortaan op het station afspreken?'
Marijke: 'Ik ben 's-ochtends niet zo gezellig hoor.'
Aanbidder: 'Dat maakt toch niet uit.'
Marijke: 'Maar ik ben dan chagrijnig en ik zeg dan niet zo veel.'

De aanbidder was even uit het veld geslagen, hij zocht naar een manier om dit enigszins moeizaam verlopende gesprek gaande te houden, en kwam uiteindelijk met een fatale wanhoopspoging op de proppen:

'Wat is jouw ochtendritueel?'

Dit was het moment waarop het gesprek de aandacht van derden begon te trekken en waarop Marijke zich echt een beetje ongemakkelijk begon te voelen.

Marijke: 'Oh, niets bijzonders, snel douchen en eten.'
Aanbidder: 'Ik sta altijd veel te lang onder de douche. Dan kom ik weer te laat op werk.' Deze laatste ontboezeming werd beantwoord door een zeer afwezige blik in de verte. Het station was daar, de aanbedene sprong uit de tram en de de aanbidder had nog een hele treinreis voor de boeg om te bedenken waar het fout was gegaan.