Topsteeg

Foto: flickr, by BobMacInnes

Onlangs ging in Den Bosch het vernieuwde Stedelijk Museum open. Het is tegen het Noordbrabants museum aangebouwd, waardoor Den Bosch nu een heus Museumkwartier heeft. Dit strekt zich uit van de Verwerstraat tot aan De Mortel, een voorheen wat obscure steeg waar nu de ingang van het Stedelijk Museum zit verstopt. De Volkskrant was razend enthousiast over deze ingang en sprak over een 'topgevel' bekleed met 'een soort bubbeltjesmatglas; prachtig spul dat alle daglicht vangt en het dan als pareltjes weerkaatst.' Maar dit hele architectonische visitekaartje staat volgens de krant niet echt op een toplocatie: 'je moet het maar net weten te vinden.'
 
  Bubbeltjesmatglas dat als pareltjes weerkaatst, daar kan ik geen weerstand aan bieden, dus toog ik naar De Mortel om dit met eigen ogen te aanschouwen. Ik fietste over de kinderkopjes en inderdaad, een fraaie gevel. Maar er was nog iets wat me naar De Mortel had getrokken: ik wilde wel eens weten hoe de steeg van Kaplan er nu bij lag.
  Kaplan is de hoofdpersoon uit het boek 'Kaplan' van Leon de Winter. In het laatste hoofdstuk van deze roman,  's-Hertogenbosch revisited', bezoekt Kaplan de oude synagoge van zijn vader, op zoek naar een foto die misschien nog in een oud bankje is te vinden. Helaas zit de deur op slot en loopt hij om via 'een straatje dat geplaveid was met kasseien, aan beide zijden afgezet door muren.'
  Dit is diezelfde steeg waarin nu zo prachtig de pareltjes van het Stedelijk Museum weerkaatsen, al is de synagoge van Kaplans vader inmiddels omgevormd tot concertzaal. Kaplan zwaait over een muurtje maar wordt (het is duidelijk fictie) onmiddellijk in de kraag gegrepen door zeer alerte Bossche agenten: ' “Hands up”, schreeuwde er een.'
  Zo is De Mortel plots een topsteeg geworden: aan de ene kant bubbeltjesmatglas als pareltjes, aan de andere kant een klein stukje Nederlandse literatuur.