Gisteren berichtte de Volkskrant over de vijftienjarige Joost die 'iPad-onderwijs' volgt op zijn gymnasium. Het probleem: Joost speelt alleen maar spelletjes op zijn iPad.
Joost: 'Ik zag het als een uitlaatklep en ik werd er rustig van. Ik kon niet meer stoppen.' De bezorgde verslaggever: 'Ook als hij niet met het spelletje bezig is, zijn z'n gedachten daar, in die fantasiewereld.' Joost moet nu naar een autismecentrum, om te kijken of hij een 'sociale stoornis' heeft.
De laatste twee jaar van mijn middelbare schooltijd werd het zogenoemde Dalton-onderwijs ingevoerd. Twee lesuren per dag mocht je zelf bepalen welk vak je in die uren deed. Soms ging ik tijdens de Dalton-uren gymnastiek volgen, in het specifiek het voetbal-onderwijs. Elke keer als ik voetbal-onderwijs volgde, viel het me op dat dezelfde jongens in de gymzaal ook voetbalonderwijs volgden. Ik had het sterke vermoeden dat deze jongens alle mogelijke Dalton-uren achter een bal aanrenden.
Wanneer er geen Dalton-uren waren, zaten deze jongens waarschijnlijk in de les na te denken over hun volgende voetbal-onderwijs. Maar dankzij de psychologie hebben we nu een ontdekking gedaan: deze jongens voetbalden alleen maar omdat het een uitlaatklep voor ze was en ze er rustig van werden. Ik stel voor dat we alle jongens die alleen maar wilden voetballen zo snel mogelijk naar een autismecentrum sturen: de kans is levensgroot dat zij een sociale stoornis hebben.