Sinds gisteren heb ik een nieuwe voetbalheld en zijn naam is Tim Krul. Eigenlijk ben ik wat te oud voor voetbalhelden, mijn laatste echte voetbalheld was waarschijnlijk Marco van Basten, maar Krul deed dan ook iets waar menig psychotherapeut een puntje aan kan zuigen.
Tim Krul heeft een jeugdtrauma verholpen. Van 1992 tot en met 2000 deed het Nederlands Elftal vijf keer mee aan een groot voetbaltoernooi. Vier van de vijf keer werd Nederland uitgeschakeld door penalties. In 1992 miste Marco van Basten de beslissende penalty (dag jeugdheld), in 2000 slaagde Nederland erin om zowel tijdens de wedstrijd twee penalties te missen, als de uiteindelijke shoot-out grandioos te verkloten. Inmiddels was ik geen kleine jongen meer, maar serieus student, die Tacitus en Wolkers kent, en al zijn dromen netjes heeft verdrongen, om Lennaert Nijgh maar eens te citeren.
Dat penalty-trauma was echter geenszins verdrongen en hoewel er tegen de Zweden vier jaar later enige genezing optrad: de pijn bleef.
En toen deed van Gaal tegen Costa Rica twee dingen ontzettend goed.
Eén: hij veranderde de verhaallijn. De verhaallijn was tot aan de penalty-reeks: de dappere kleine Costa Ricanen slepen een verlenging uit het vuur en hun super-keeper stopt vier Nederlandse penalties en in Costa Rica breekt een volksfeest uit dat negen dagen duurt terwijl de zon niet onder gaat.
Nu werd de verhaallijn echter: meester-tacticus van Gaal schudt troef uit mouw en forceert beslissende wending op laatste moment.
Voetballers zijn mensen, mensen zijn verhalenvertellers en door deze ingreep veranderde van Gaal de complete mind-set van alle voetballers op het veld. Het maakte daarvoor geen moer uit of Krul inderdaad een penalty-killer is: de suggestie is genoeg.
Maar punt twee maakte het helemaal af: hij bracht niet zomaar iemand in, hij bracht een soort doorgedraaide blufbeer in die in dat strafschopgebied tekeerging als Mike Tyson aan de coke.
Al die beelden van bibberende Nederlandse voetballers die half bezwijkend naar de penalty-stip toestrompelen om struikelend en neurotisch met hun gezicht trekkend een gigantische kut-penalty te nemen: Tim Krul heeft ze voorgoed van mijn netvlies gevaagd.
Hij danste door de zestien meter, hij had praatjes, hij zwaaide met zijn armen en zelfs als hij een penalty niet tegen hield had je het gevoel dat hij de Costa Ricaan die zojuist gescoord had mentaal volledig had gebroken.
Het enige wat het nog intimiderender had kunnen maken was als hij voorovergebogen met zijn rug naar de penalty-nemer was gaan staan en zijn broek naar beneden had getrokken.
Dit was dus precies wat mijn trauma nodig had: een absolute held, op precies het juiste moment het podium opgeschreven door van Gaal de meesterverteller.