Toevallig wandelde ik een paar dagen geleden over een viaduct over de A2 waar mensen op de MH-17 rouwstoet vanaf Eindhoven stonden te wachten. Ik liep een stukje door en ging op een bankje zitten kijken.
Ik was zeg maar even een ramptoerist-toerist.
Ik zou de sfeer op het viaduct omschrijven als: loom verwachtingsvol. Er was vrij veel politie: twee auto's en een busje. Uit verschillende straten kwamen mensen aan wandelen om zich bij de menigte te voegen.
Opvallend veel mensen liepen op slippers. Er kwam een meisje op slippers voorbij dat haar hond aan het uitlaten was, ook zij voegde zich bij de menigte. Her en der werden auto's lukraak in de berm geparkeerd, waarna er een gezin op slippers uit de auto tevoorschijn kwam dat zonder op of om te kijken (het is nogal een druk verkeerspunt) naar het viaduct wandelde.
De rouwenden hadden blijkbaar het gevoel dat zij de verkeersregels even ontstegen waren.
Kinderen holden heen en weer over het voetgangerpad.
Na een tijdje had ik wel weer genoeg gezien, ik bleef niet zitten om te zien wat er gebeurde toen de auto's voorbij kwamen.
Maar ik kon me nog een interview herinneren met een man op het journaal. Hij was gaan kijken naar het landen van een vliegtuig met lijken. 'Dan gaat er toch wel even een rilling door je heen', zei de man. Hij leek erg in zijn nopjes te zijn met deze ervaren emotie en keek de interviewer aan alsof hij een complimentje verwachtte.
Aangezien het uit de lucht geschoten worden door een raket weliswaar een tragedie, maar geen heldendaad is, kunnen we denk ik wel vaststellen dat het ge-applaudiseer op die viaducten vooral voor de mensen op de viaducten zelf is bedoeld.