Ten aanzien van de reacties op de ramp met vlucht MH17 lijken er twee stromingen te zijn. De eerste is die van 'hoe meer aandacht hoe beter.' De tweede is de stroming 'get out of my body bag', zoals Arnon Grunberg het in de Volkskrant verwoordde met een citaat van Kurt Vonnegut.
Boze brieven voor Grunberg waren vandaag het gevolg.
Lange rijen mensen stonden gisteren op viaducten naar de rouwstoet te kijken. Deze mensen zijn volgens mij in twee groepen te verdelen: de zoekers naar verwerking en de zoekers naar sensatie. Leden uit de eerste groep zijn oprecht geschokt en zoeken een manier om met dit gevoel om te gaan. Leden uit de tweede groep zien het gebeuren vooral als een real-life versie van de Titanic-film.
Hoewel ik meer sympathie heb voor mensen uit de eerste groep, zou ik denk ik als familielid van een getroffene op beide groepen mensen niet zitten te wachten.
Tegen de eerste groep zou ik zeggen: 'Ik begrijp je ontzetting, maar dit is niet jouw verdriet. Je kende de mensen niet en je wil vooral je eigen gevoel kwijt. Doe dat thuis en laat ons alleen.'
Tegen de tweede groep zou ik zeggen: 'Hier heb je twaalf euro. In de bioscoop draait op dit moment Dawn of the Planet of the Apes. Veel plezier.'