De ramp met vliegtuig MH17 is een verhaal. Een verhaal dat mensen aan de buis gekluisterd houdt.
Waarom betalen mensen twaalf euro om op een groot scherm drie uur lang te kijken hoe een grote boot zinkt en helemaal op het einde Leonardo di Caprio verdrinkt?
We zijn gek op drama, maar we zijn niet gek. Drama in ons eigen leven zitten we niet altijd op te wachten. Dankzij onze spiegelneuronen kunnen we echter uit de tweede hand drama beleven. Daar verdienen filmmakers hun geld mee. Tweedehands drama is de perfecte middenweg tussen sensatie en veiligheid.
Vandaag was de derde akte van het MH17 drama op tv: een lange stoet auto's met dode mensen reed over de snelweg.
De Volkskrant drukte enige dagen geleden portretjes van de overledenen af. Wat is hier de zin van? Het geeft diepte aan het drama, maar is het de taak van de Volkskrant om het drama te verdiepen? Om de doden tot een soort postume acteurs te transformeren, zodat het hongerig publiek aan haar trekken komt?