Gisteren hield Arnon Grunberg bij College Tour een pleidooi voor ironie. 'Ironie maakt dialoog mogelijk', aldus de schrijver. 'En je moet als schrijver kunnen prikkelen.'
Het mooie van ironie is ook dat het een soort intellectuele stress-test is: wanneer iets bestand is tegen goede ironie, heeft het waarschijnlijk werkelijk waarde. Onlangs kwam ik onderstaande John Lennon parodie tegen: een persiflage die gemaakt is kort nadat Lennon uit de Beatles stapte en als een wildeman om zich heen sloeg.
De tekst bestaat volledig uit letterlijke citaten van Lennon. Hoewel het bijzonder grappig is, had ik na beluisteren vooral de wens om weer eens Plastic Ono Band van Lennon te draaien. Een beter bewijs van de waarde van deze plaat is er waarschijnlijk niet.