 |
| RGB free, by coolhewitt23 |
Een man loopt over de gracht. Hij blijft staan bij de reling en tuurt naar het water. Er schommelen twee meerkoeten voorbij, met vier jonkies braaf in een rijtje erachteraan. In de verte trappelen uitgelaten studenten op een rode waterfiets, de zon schijnt en het is feest.
De man denkt aan de winter van 2012. Toen stond hij hier ook, er lag ijs op het water en de eenden moesten trappelen voor hun leven. Hij was onderweg naar een winkel met doodskisten. Er was iets met een man die van hem hield.
De doodskist was keurig op tijd bezorgd, hij heeft een tijdje midden in de kamer gestaan.Toen verhuisde hij naar de logeerkamer en inmiddels staat hij op zolder.
De man besluit opnieuw naar de winkel met doodskisten te lopen. Het is niet uit te sluiten dat het liefdesbriefje van de verkoper hem er destijds van weerhouden heeft om van het dak te springen. We worden beïnvloedt door de raarste dingen: een aardige verkoper, een leuk programma op de tv.
Wie kan met zekerheid zeggen wat de mensen in leven houdt?
De man begint steeds sneller door de zonnige stad naar de winkel te lopen. Als hij is aangekomen, tuurt hij in de etalage.
Deze is niet langer spaarzaam uitgevoerd en ook niet zwart. Hij is wit en er liggen tientallen belegde broodjes in. De man loopt naar binnen, het belletje is nog wel hetzelfde. Maar geen grafkrans meer en ook geen opgestapelde doodskisten. Wel een vrouw met blond haar die vraagt wat ze voor hem kan doen.
'Waar zijn de doodskisten gebleven', vraagt de man. Die zijn al een jaar weg en de vrouw heeft geen idee waar de verkoper gebleven is.
'Was het een vriend van u?', vraagt de vrouw met slecht geveinsde interesse.
'Geen idee', zegt de man.
'Wilt u iets bestellen?'
'Doe maar een broodje gezond.'
Als de man weer terug is bij de gracht, ziet hij dat er nog steeds vier kleine meerkoetjes zijn, wat in tegenspraak is met zijn heilige overtuiging dat er in de tussentijd minstens twee door de ratten zouden zijn opgepeuzeld.