Dispensatie

Foto: RGB, by mzacha

Ik zat in zo'n tussenhokje in de trein naar de conversatie tussen drie tieners te luisteren. De batterijen van mijn mobiel waren bijna leeg, dus ik kon hun gesprek helaas niet overstemmen. De coupés aan beide kanten zaten propvol en de enige uitweg was me mezelf via het gat van het toilet op de rails te storten.
  Een scenario dat me met de minuut aantrekkelijker voorkwam.

  'Sommige mensen zijn zo dom' posteerde de jongen proestend.
  'Ja, beaamde de twee meiden, 'sommige mensen zijn echt achterlijk.'
  
Ik had al begrepen dat ze alle drie stage liepen bij de Efteling en nu op weg waren naar een studiedag in Utrecht.

  'Laatst waren er allemaal van die simpele mensen bij ons in het restaurant', zei de jongen. 'Die mochten dan heel goedkoop eten, omdat ze een uitkering krijgen.'
  'Nou, dat is toch leuk voor die mensen', opperde één van de meisjes.
  'Ja, maar toen moesten we dus wat over onze studie aan ze vertellen. En daar snapten ze echt helemaal niets van.'
  'Nee, maar die mensen hebben ook ons denkniveau niet. Wij zijn HBO.'
  'Ja, en dan kijken ze je zo dom aan. Hoe moet je praten met zulke mensen?'

  Er viel een stilte in het tussenhokje terwijl het intellect van de natie zich over deze existentiële vraag boog. Ik peilde even mijn medereizigers: stel dat ik ze gewoon alle drie bewusteloos mepte en zolang even in de plee legde, hoe zou de reactie dan zijn? Ik gokte dat de meeste medereizigers opgelucht adem zouden halen en zich in hun krantje zouden verdiepen met een kleine bloedneus.

  'Soms vraag ik me echt af wat er van dit land met al die domme mensen terecht moet komen', filosofeerde de jongen.

  Ach ja: droom, daad, praktische bezwaren. De overwegingen zijn bekend, maar wat zou het prettig zijn als je één keer in je leven dispensatie aan mocht vragen.