Klap

RGB Free, by brainloc

Op de basisschool schreef ik eens een opstel over een stel inbrekers. Erg goed zal het niet geweest zijn, maar wat ik niet verwacht had was dat de leraar het klassikaal af zou breken. Waarom dit sadistische ritueel plaats moest vinden, weet ik niet. Misschien was hij blij dat hij me even een toontje lager kon laten zingen omdat ik hoge punten haalde met rekensommetjes.

  Die sommetjes interesseerden me echter geen moer.
  Dat opstel was één van de weinige keren dat ik iets maakte waar ik me zelf mee verbonden voelde, en uitgerekend dat werd als een vieze doek in de hoek gegooid.
  Waarom schrijven mensen? In 'Echt contact is niet de bedoeling', legt Connie Palmen de psychologie van de schrijver onder de loep:

Talent komt voort uit onvermogen en het onvermogen van de schrijver ligt in zijn persoonlijke contacten, de contacten waarbij hij zich gedwongen ziet in den vleze met anderen om te gaan. Het boek is een plaatsvervangend lichaam van de schrijver. Het vlees is woord geworden.

Hoewel niemand graag kritiek krijgt op iets waar hij zijn best op heeft gedaan, lijkt het misprijzen van je woordgeworden vlees toch nog een stukje pijnlijker te zijn. Heb je met veel pijn en moeite een plaatsvervangend lichaam in elkaar geknutseld, wordt het achteloos door de papierversnipperaar gehaald.
  Misschien dat je nog maar beter gewoon een klap op je bek kan krijgen, doet ongeveer evenveel pijn en het bespaart je de moeite van het zwoegen op een meesterwerk.