Knuffel

RGB Free, by COBRAsoft

Ik heb een betrouwbaar gezicht. Nu denkt u natuurlijk: 'dat kan jij wel zeggen, maar misschien zie je er wel uit als een overspannen gek die elk moment een Kalasjnikof tevoorschijn kan halen om als een dolle om zich heen te gaan maaien, terwijl je roept: "ik wilde alleen maar half-volle melk". Ik zou je in ieder geval nooit vertrouwen.'

  Daarom hierbij drie bewijzen voor mijn betrouwbare gezicht.

1) Ik haalde een paar jaar geleden muntjes om bier te kunnen drinken op het bockbier festival in Den Bosch. Toen ik mijn muntjes na telde kwam ik erachter dat ik te weinig muntjes voor mijn geld had gekregen. Ik ging weer in de rij staan. De jongen achter de houten tafel hoorde mijn verhaal aan, zei 'je hebt een betrouwbaar gezicht' en gaf me twee extra muntjes.

2) Ik bezorgde post en ik werd aangesproken door een enigszins verwarde vrouw die post verwachtte maar hem niet gekregen had. Toen ik haar vertelde dat ik bij haar bezorgde klaarde haar gezicht op. 'Wat een prettig idee', zei ze. 'Jij hebt echt een betrouwbaar gezicht.'
  Dat mensen met betrouwbare gezichten ook behoorlijk belabberde postbezorgers zouden kunnen zijn kwam kennelijk niet bij haar op, maar daar gaat het nu niet om.

3) Ik stond in de rij voor het Concertgebouw in Amsterdam. Binnen zou zo dadelijk een Anatomische Les gegeven worden door Linda Partidge. Ik had Partidge die ochtend willen interviewen, maar dat was zoals gewoonlijk weer eens gesaboteerd door de NS. Nu stond ik op goed geluk in de rij voor het Concertgebouw zonder kaartje, het plan was om haar naar haar lezing dan maar een paar vragen te stellen.
  Toen ik aan de beurt was legde ik mijn verhaal uit aan een meisje. Die keek heel moeilijk en zei: 'ik bel het hoofd van de beveiliging wel even.'
 Het hoofd van de beveiliging was hoekig, hij praatte in zijn kraag en hij keek om zich heen alsof we elk moment door de Taliban overvallen konden worden. Hij luisterde ongeveer tien seconden naar mijn verhaal en greep toen naar zijn binnenzak. Ik dacht dat mijn laatste uur geslagen had, maar hij haalde met een vriendelijke grijns twee kaartjes tevoorschijn.
  'Eén voor de lezing en één voor de besloten borrel daarna', zei hij. 'Veel succes ermee.'

  Dat zijn dus de prettige aspecten van het hebben van een betrouwbaar gezicht. De minder prettige aspecten bestaan eruit dat je aangeschoten wild bent voor zwervers, collectoren en ander gespuis. Ze ruiken je op vijfhonderd meter afstand, ze trekken naar je toe alsof je een lokgeur afscheidt. Het maakt niet uit of je naar de lucht kijkt, de grond, boos of afwezig. Ze zien een betrouwbaar gezicht en ze slaan aan als een dolle hond.

  Ze liep ik onlangs de Albert Heijn binnen. Ik zag haar al van veraf staan, maakte een ontwijkende beweging, maar toch kwam ze met open gespreide armen op me af.
  'Mag ik u een knuffel geven', vroeg ze.
  'Nee', zei ik. 'Liever niet.'
  Dit bracht haar vreemd genoeg totaal niet van slag. 'Wilt u dan wat doneren voor zieke straatkinderen?'
  'Ik heb geen geld bij me', zei ik, wat de waarheid was. 'Ik heb alleen maar een pinpas.'
  Nu begon ze toch een beetje aan mijn betrouwbaarheid te twijfelen.
  'U hoeft niet veel te geven hoor.'
  'Ik heb echt geen geld bij me', zei ik, en ik liep weer door.
  Toen ik weer naar huis liep vroeg ik me af of ik terug moest gaan met wat kleingeld, maar ik corrigeerde mezelf. Vandaag zou de eerste dag worden van mijn onbetrouwbare bestaan.