Revolutie

RGB Free, by somadjinn

Eén ding wil ik wel zeggen over Turks Fruit: het is een prachtige roman. De taal, de stem waarmee het verhaal wordt verteld, de wanhoop en de visuele kracht, er staat volgens mij niet één zin in dat boek die niet klinkt als een klok.
  Maar mijn God, wat heeft die Paul Verhoeven er een strontvervelende film van gemaakt.
  Gisteren was het weer eens zo ver. Zomergast Damiaan Denys liet het beroemde onderstaande stukje uit de film zien en verklaarde dat dit de reden was dat hij naar Nederland verhuisde.
  'Een land waar je zo kan fietsen, dat is toch fantastisch.'

  Misschien moet ik me maar eens bij hem melden om te vragen wat er mis met me is, want ik zie in dat filmpje blijkbaar iets anders dan de meeste mensen. Het is een fragment dat vaker wordt opgevoerd, vaak door gelukzalig kijkende babyboomers die terug verlangen naar de vrije jaren zeventig en al het geluk dat dat met zich meebracht.
   Wat zien we precies in het filmpje?
   We zien een vervelende arrogante blonde kerel die expres voor een auto blijft slingeren terwijl de automobilist hem uit alle macht probeert te ontwijken. We zien een toverkol op de bagagedrager die de automobilist met een bos bloemen in het gezicht slaat en zegt dat ze net getrouwd is. We zien de lastig gevallen automobilist bijna crashen tegen een muur. We zien de blonde lulhannes een ijsje uit de hand van een oude man pakken en het lekker zelf oppeuzelen. En we zien hoe het vervelende stel met fiets en al een drankwinkel binnen rijdt.

  Is er iets ernstig mis met mij als ik het prachtig had gevonden als ze aan het einde met bloemenbos en al door een vrachtwaren waren geschept en verticaal tegen een muurtje waren geslagen, waarbij de punt van de cornetto het rechteroog van Rutger Hauer had doorboord?

  Het lijkt mij dat we in dit ene clipje een mooie samenvatting zien van alles wat er irritant is aan de na-oorlogse generatie. Dat geslinger voor die auto staat natuurlijk symbool voor de vijftig jaar waarin ze alle maatschappelijke posities hebben geblokkeerd voor de volgende generaties. Het ijsje is de verzorgingsstaat die ze gratis en voor niets van hun ouders hebben geërfd (en die ze net zo makkelijk weer afbreken als ze hem niet meer nodig hebben). En dat zelfingenomen smoelwerk van Rutger Hauer staat voor de overtuiging dat ze Nederland hoogstpersoonlijk een stukje beter hebben gemaakt door op de Dam gitaarliedjes te spelen, in plaats van zich te realiseren dat ze maatschappelijk en economisch gigantisch de wind mee hebben gehad en dat die heilige huisjes die ze zogenaamd hebben omgeschopt eigenlijk al vervallen krotten waren die maar een zuchtje wind nodig hadden om om te donderen.