Leedvermaak

RGB Free, by mzacha

De pennen zijn geslepen, een programma waarin min of meer bekende Nederlanders een thriller proberen te schrijven, vind ik bijzonder vermakelijke tv. Een niet gering onderdeel van dit vermaak is leedvermaak.

  Hoogtepunt van de eerste aflevering was Kees Moeliker die 's avonds om tien uur, enkele uren voor de deadline van de eerste opdracht, in zijn spaarzaam verlichte werkkamertje naar een volstrekt leeg beeldscherm zat te staren.

  'Ik begin me nu toch wel enigszins zorgen te maken', mompelde Moeliker, een emotie die voor iedereen die ooit tegen hysterische deadlines aan heeft lopen hikken bijzonder herkenbaar is.

  Lekker onderuitgezakt op de bank naar iemand kijken die bijna de haren uit zijn hoofd trekt omdat de woorden maar niet willen komen, veel leuker dan dat wordt het wat mij betreft niet.

  Het is waarschijnlijk een van de redenen dat veel schrijvers een beetje neurotisch zijn: als het erop aankomt ben je toch half aan de goden overgeleverd. Voor de meeste vakken geldt: als je leergeld hebt betaald, beheers je je metier. Je zal zelden een metselaar, chirurg of accountant op zijn werk zien verschijnen met de mededeling: 'Nou jongens, ik hoop dat het een beetje gaat lukken vandaag.'

  Maar hoewel je zeker bepaalde technieken en vastigheid kan leren, als puntje bij paaltje komt, moet je als creatief schrijver toch altijd maar weer hopen dat de beeldenstroom op gang gaat komen.
  Die afhankelijkheid van invallen, van dat ene flitsmomentje, daar kan je helemaal neurotisch van worden en het is dan ook een bron van groot genoegen wanneer een ander een keer de lul is.