Spaarvarken

RGB Free, by jaz1111

Op het terras van de tennisclub lijkt er weinig aan de hand te zijn in de wereld. Voor onze neus wordt een heren-dubbel gespeeld, door mannen die elkaar fanatiek de baan af proberen te meppen.
  De zon zakt weg achter de bomen, in de verte ruist de snelweg.
  We drinken een biertje en bespreken de wedstrijd die we zojuist hebben gespeeld, de consensus is dat het aardig in de buurt kwam van een toppartij.

  Tot zover dus niets aan de hand.

  Dan beklimmen twee jonge mensen het terras: een meisje en een jongen. De jongen draagt een papieren doos met lootjes, het meisje koestert een pluizig roze spaarvarken in haar lelieblanke armen.

  Er moet gedokt worden.

  Het is natuurlijk voor het goede doel, verzekert de jongen, het meisje glimlacht verontschuldigend. De enige reden dat ze hiermee weg komen, is dat ze jong en aantrekkelijk zijn.
  Zo'n meisje met een pluizig spaarvarken op pad sturen is natuurlijk een meesterzet.
  Wat als in plaats van die jongelui, een onaantrekkelijke veertiger op je af stapt met zijn doos vol lootjes?
  Daar word je al een stuk minder vrolijk van. Een meisje met een roze spaarvarken wordt aan de bierdrinkende tafels met open armen ontvangen, een goedbedoelende veertiger had op een vermoeide blik en met zuchtende tegenzin getrokken portemonnees kunnen rekenen.
  Achter de bar schuifelt ondertussen de tegenhanger van het meisje rond: het lieve oude mannetje. Het duurt ongeveer vijf minuten om bij hem af te rekenen, hij weet nog niet precies hoe dat pinnen werkt. Maar je vergeeft het hem graag, omdat hij zo'n authentieke verschijning is met zijn wijze oudemannenhoofdje en het hele tafereel de nodige diepgang verleent.

  Het is keiharde biologie in werking, op een doordeweekse avond op de tennisclub: jonge mensen en bejaarden kunnen op onze sympathie rekenen, wat ertussenin zit meppen we het liefst zo snel mogelijk de baan weer af.