 |
| RGB Free. by Columbine |
In alle hectiek vreesde ik dat Edelsteen zijn belofte om Bertha te redden was vergeten, terwijl de tijd begon te dringen: van mijn oude collega's had ik begrepen dat ze over twee weken zou worden opgehaald.
Ik begon me al af te vragen of ik ons nachtelijke gesprek niet gewoon gedroomd had, toen hij me na een meeting terzijde nam.
'Mijn vrouw ging meteen akkoord,' zei hij. 'En mijn vriend Tony heeft alles geregeld. Morgenavond halen we haar op.'
Toen ik er nog werkte, had ik de dierentuin 's avonds altijd het mooist gevonden. Zonder publiek kwamen de dieren echt tot leven, zonder kwetterende mensen hoorde je het hele park zoemen, brommen en scharrelen.
We reden naar de achteringang en parkeerden achter het bavianen-eiland. De vrachtwagen van Tony reed gewoon de dierentuin in, langs de apen die op een rijtje naar de indringer kwamen kijken, sommigen kromden bedachtzaam een vinger onder hun kin.
Zes man sprongen uit de vrachtwagen terwijl Tony onder een lantaarnpaal een sigaar opstak.
Hij had een litteken op zijn nek, alsof iemand hem had proberen te wurgen maar daar halverwege weer mee op was gehouden.
Ik wilde achter de mannen aanlopen, toen Tony een hand opstak.
'Laat ze maar,' zei hij. 'Het zijn professionals.'
De achterkant van de vrachtwagen werd opengetrokken, er rolde een kleine vorkheftruck uit met een grote krat op zijn lepels. Het ding maakte een vreselijk kabaal, de apen hadden besloten dat het welletjes was en begonnen nu ook te krijsen.
'Je maakt je teveel zorgen,' zei Tony toen hij zag dat ik angstig om me heen keek. 'Alles is geregeld.'
Hij gooide zijn sigaar op de grond en stampte hem nauwkeurig fijn.
De vorkheftruck reed achteruit weer terug, met Bertha in de pallet, ze had haar bek open alsof ze elk moment iets te eten verwachtte.
'Je hecht je teveel,' fluisterde Schele Tony in mijn oor, 'dan ga je fouten maken.'
We reden achter de vrachtwagen aan naar een villa aan de rand van een dorp, waar Edelsteens vrouw ons ontving met de mededeling dat ze koffie ging zetten. De vorkheftruck trok diepe voren in een eindeloos grasveld, tot we de vijver helemaal achteraan bereikten.
Nadat Bertha in het water was gegleden en Tony's mannetjes verdwenen waren, leek het even alsof er nooit een nijlpaard geweest was, alsof we alleen maar met z'n tweeën in een donkere tuin stonden.
Toen kwam ze weer omhoog, precies in het midden van het vijvertje.
Ik pakte een krop sla van de grond en gaf hem aan Edelsteen.
Hij wandelde naar de rand van de vijver, Bertha deed haar bek open, hij gooide de krop sla onderhands naar haar toe, hij beschreef in het maanlicht een perfecte parabool, Bertha ving hem op en slikte hem in een keer door, waarna ze met haar oortjes klapperde en langzaam weer onder de waterspiegel zakte.
Edelsteen stond met zijn armen over elkaar goedkeurend naar het rimpelende wateroppervlak te knikken.
'De koffie zal nu wel klaar zijn,' zei hij tenslotte. 'Ik laat mijn vrouw liever niet wachten.'
Langzaam slenterden we terug naar de helverlichte villa en even speelde ik met de gedachte om te vragen wat er toch precies aan de A27 was gebeurd, maar besloot het verder maar te laten rusten.