'Diversiteit en inclusie?'
 |
| RGB Free, by heribertosdb |
Mijn collega lachte schamper.
'Dat was weer zo'n plannetje van de baas. Hij dacht dat we de gemarginaliseerde groepen van de samenleving beter konden bedienen als we ons wat meer in hen verplaatsten. Bezocht ie een soort nascholing voor veroordeelde criminelen. Uiteindelijk verkocht ie tienduizend flyers aan een pooier. Classic Edelsteen. Maar wat deed jij daar eigenlijk? Losse handjes?'
Mijn collega nam me argwanend op en ik kreeg meteen een kleur.
In het huidige politieke klimaat kan je beter een veroordeelde seriemoordenaar zijn dan te boek staan als een foute grappenmaker. Aan de andere kant vertelde ik mensen ook liever niet over de toestand met Bertha en Jimmy, daar kreeg ik vaak vreemde reacties op. Alleen kinderen vonden het een schitterend verhaal, die wilden weten of Bertha die arm meteen had doorgeslikt of dat ze hem weer had uitgespuugd, zodat de dokters hem er weer aan konden naaien.
'Een misverstand op mijn oude werk,' mompelde ik. 'Je weet hoe het gaat.'
Mijn collega keek sceptisch, maar begon toch maar verder te vertellen over Edelsteen. 'Na de cursus werd de baas praktisch een busje in geduwd door een kerel die op elke wang een litteken had. Een kwartier later zit hij in een nachtclub een cappuccino te drinken. “Dit was niet de bedoeling', zegt ie voor de derde keer. “Ik ben hiernaartoe gekomen voor een course in diverse communication skills. Ik moet zo echt weer terug naar de zaak.” '
'Die pooier noemde zichzelf Schele Tony. De vent begint een huilverhaal over zijn nachtclub op te hangen. Dat ie te weinig klanten heeft. Dat Edelsteen hem iemand lijkt die hem daarmee wel kan helpen. Ondertussen scharrelen er allemaal dames in string en beha om hem heen. De baas krijgt het steeds benauwder.'
' “Hoewel ik vind dat er bepaalde problematische aspecten aan uw business zitten,” zegt Edelsteen, “wil ik u dan toch wel van wat advies voorzien.” Hij hangt een riedeltje op over marketing en awareness en die pooier is helemaal in zijn nopjes. Die bestelt 10.000 flyertjes, trekt een stapel bankbiljetten uit zijn binnenzak en begint te tellen. Loopt Edelsteen even later met z'n goeie bedoelingen en 10k weer naar buiten.'
'Dat soort acties heeft hij wel vaker. Je weet nooit wat je hier kan verwachten.'
Dat laatste bleek te kloppen, zo vond ik mijn collega's een maand later terug in een mindfulness-resort op de Hoge Veluwe, waar we onder Edelsteens bezielende leiding naar een bezinningskaars zaten te staren en ik er met mijn gedachten niet helemaal bij was.
Van een oude collega had ik vernomen dat Bertha zou worden afgemaakt. Nadat ze de arm van Jimmy had afgebeten was er een juridische strijd rond haar losgebarsten en nu was de kogel uiteindelijk toch door de kerk.
Ik staarde naar de bezinningskaars en voelde me schuldig.
Waarom had ik Jimmy niet gewoon laten kletsen? Waarom moest ik per se mijn punt maken, wat alleen maar verliezers had opgeleverd?
Terwijl steeds dezelfde vragen door mijn hoofd tolden begon ik langzaam in te dutten. Ik was die ochtend om zes uur opgestaan, had drie uur gereisd, in de bezinningskamer was het belachelijk warm en ik had geen idee wat we hier precies moesten doen.
Ik knikkebolde net definitief weg, toen de deur van de kamer werd opengesmeten en een enigszins verwilderd ogende vrouw het toneel betrad.