Menno wordt door een oude bekende ingeschakeld om haar met een probleem te helpen. Maar vertelt ze hem wel de volledige waarheid? En waarom zou hij uitgerekend haar iets verschuldigd zijn?
 |
| RGB Free, by marmit |
Vanuit mijn ooghoeken nam ik haar op. Ze leek met volkomen ontspanning naar het voorbij hobbelende verkeer te staren, alsof we een bedaard echtpaar waren dat er eens gezellig tussenuit ging. Een week eerder had ze me vanuit het niets ge-sms’t. Eva Rijckers, de stoot van het Minerva College. Op haar vijftiende was ze al een gewild model, op haar twintigste sierde ze de covers van de grootse Amerikaanse modebladen. Ergens daar tussenin probeerde ze mijn tenniscarrière aan diggelen te gooien voor hij goed en wel begonnen was. Zeker tien jaar had ik niets van haar gehoord. Soms zapte ik op een hotelkamer langs een item op RTL Boulevard, altijd miste mijn hart een slag als haar engelachtige snoetje onverwachts uit het beeld sprong.
‘Dus die Roes wil alleen even mijn handje schudden?’
‘Hij wil even aan je snuffelen. Hij wordt erg opgewonden van topsporters. Daarom woont hij hier ook tussen de druipende dennen. Omdat die voetballers hier in de buurt soms een trainingskamp hebben.’
‘Ik ben allang geen topsporter meer.’
‘Je was een topsporter. Die verzamelt hij zoals iemand anders postzegels of dode vlinders verzamelt. Eigenlijk verbaast het me dat hij je nooit eerder te pakken heeft gekregen.’
Ik duwde mijn voetzolen tegen de wand onder het handschoenenkastje, probeerde een onwillige rugspier op te rekken. Wanneer was ze met Darius Bari getrouwd? Het moest inmiddels alweer een jaar of vier geleden zijn. De opgepompte vechtmachine met het ‘hartje van goud’. Als een van de weinige Nederlanders was ik niet verbaasd geweest over het huwelijk. ‘Belle en het Beest,’ hoorde je overal, maar ik vroeg me af wie van de twee het echte beest was. Mensen dachten dat ze haar kenden, het lieve Brabantse poppetje met haar engelensnoetje, het knappe buurmeisje waar iedereen zich mee kon identificeren.
Toen Vincent en Rolf haar uitkozen als gezicht voor hun Devil’s Collection werd dat als een ironisch grapje van het haute couture-duo beschouwd. Ik wist wel beter. Die Vincent en Rolf hadden hun ogen niet in de zakken van hun tijdloos elegante designerjasjes zitten. Die hadden in een oogopslag gezien waar de rest van de wereld stekeblind voor leek te zijn: onder dat lieve poppensmoeltje huisde een duivelin die verdomd goed wist wat ze wilde.
Alsof ze voelde dat ik haar moreel de maat nam draaide ze glimlachend haar hoofd naar me toe. Ze zette haar grootste wapen in: blauwe waterogen die met de jaren niets aan kracht hadden ingeboet. Het waren vooral die ogen die de hemdjes en de mutsjes een magische glans gaven. En al die vrouwen die naarstig dezelfde mutsjes gingen kopen zich maar afvragen waarom het bij hen niet werkte.
‘Darius heeft boete gedaan. Die civiele zaak is bullshit. We moeten daar onderling uit kunnen komen.’
Natuurlijk was haar bad boy toch een keer te ver gegaan. Wat tikken uitdelen in het Amsterdamse uitgaansleven, dat kon je nog als kwajongensgedrag uitleggen. Maar die vechtpartij in de Amsterdam Arena was van een andere orde. Bari had Onno Roes voor de rest van zijn leven ongelukkig geschopt. Volgens de bladen had een ongepaste opmerking richting Eva de woede van de vechtmachine opgeroepen. Of Eva de boel had opgehitst of juist had proberen te sussen bleef een eindeloze bron van speculatie.
‘Wat is die Roes voor man?’
‘Een nerd met een minderwaardigheidscomplex. Rijk geworden tijdens de eerste internethype, toen mensen nog tonnen voor een website betaalden. Hij heeft op tijd zijn bedrijfje verkocht en sindsdien denkt hij dat hij tot de internationale jetset behoort. Hij hobbelt van skybox naar skybox. Hij heeft een vaste box in de Arena. En hij is gek op tennis. Hij wil je gewoon even zien, handje schudden met de man die een grand slam-finale heeft gespeeld.’
‘Hij gaat die rechtszaak echt niet laten vallen omdat hij mijn handje heeft geschud.’
‘Ik moet met hem in gesprek komen. Natuurlijk hoef je dit niet te doen. Maar het zou wel ontzettend lief van je zijn. Laten we zeggen for old times' sake.’
We waren een verlaten provinciale weg opgedraaid, elke halve kilometer weken de bomen wat uit elkaar om lange oprijlanen naar protserige villa’s prijs te geven. Ze stapte op de rem toen we langs de zoveelste oprijlaan waren gereden, reed een stukje achteruit, draaide het terrein op om meteen achter een slagboom weer tot stilstand te komen.
‘Eva Rijckers en Menno Jonkman’, riep ze richting een blikken roostertje en alsof het magische woorden waren kwam de slagboom vrijwel meteen in beweging. We reden nog een flink stuk door en kwamen uit op een parkeerplaats.
Uit een zijingang van de villa kwam een oudere vrouw met een wit schort naar buiten die ons een trapje op gebaarde, waarna we via een soort sluiproute een schemerige hal werden binnengeleid.
De wanden van de hal waren bedekt met grote zwart-witfoto’s. Johan Cruijff die als een veldheer de vrije ruimte aan zijn teamgenoten wees. De verbeten kop van John McEnroe, Eddy Merckx op de pedalen.
De vrouw verdween en ik wilde al op de aangewezen deur kloppen, toen Eva me aan mijn arm trok.
‘Hou hem zo even aan de praat,’ fluisterde ze. ‘Als ik naar de wc ga.’
‘Dus die Roes wil alleen even mijn handje schudden?’
‘Hij wil even aan je snuffelen. Hij wordt erg opgewonden van topsporters. Daarom woont hij hier ook tussen de druipende dennen. Omdat die voetballers hier in de buurt soms een trainingskamp hebben.’
‘Ik ben allang geen topsporter meer.’
‘Je was een topsporter. Die verzamelt hij zoals iemand anders postzegels of dode vlinders verzamelt. Eigenlijk verbaast het me dat hij je nooit eerder te pakken heeft gekregen.’
Ik duwde mijn voetzolen tegen de wand onder het handschoenenkastje, probeerde een onwillige rugspier op te rekken. Wanneer was ze met Darius Bari getrouwd? Het moest inmiddels alweer een jaar of vier geleden zijn. De opgepompte vechtmachine met het ‘hartje van goud’. Als een van de weinige Nederlanders was ik niet verbaasd geweest over het huwelijk. ‘Belle en het Beest,’ hoorde je overal, maar ik vroeg me af wie van de twee het echte beest was. Mensen dachten dat ze haar kenden, het lieve Brabantse poppetje met haar engelensnoetje, het knappe buurmeisje waar iedereen zich mee kon identificeren.
Toen Vincent en Rolf haar uitkozen als gezicht voor hun Devil’s Collection werd dat als een ironisch grapje van het haute couture-duo beschouwd. Ik wist wel beter. Die Vincent en Rolf hadden hun ogen niet in de zakken van hun tijdloos elegante designerjasjes zitten. Die hadden in een oogopslag gezien waar de rest van de wereld stekeblind voor leek te zijn: onder dat lieve poppensmoeltje huisde een duivelin die verdomd goed wist wat ze wilde.
Alsof ze voelde dat ik haar moreel de maat nam draaide ze glimlachend haar hoofd naar me toe. Ze zette haar grootste wapen in: blauwe waterogen die met de jaren niets aan kracht hadden ingeboet. Het waren vooral die ogen die de hemdjes en de mutsjes een magische glans gaven. En al die vrouwen die naarstig dezelfde mutsjes gingen kopen zich maar afvragen waarom het bij hen niet werkte.
‘Darius heeft boete gedaan. Die civiele zaak is bullshit. We moeten daar onderling uit kunnen komen.’
Natuurlijk was haar bad boy toch een keer te ver gegaan. Wat tikken uitdelen in het Amsterdamse uitgaansleven, dat kon je nog als kwajongensgedrag uitleggen. Maar die vechtpartij in de Amsterdam Arena was van een andere orde. Bari had Onno Roes voor de rest van zijn leven ongelukkig geschopt. Volgens de bladen had een ongepaste opmerking richting Eva de woede van de vechtmachine opgeroepen. Of Eva de boel had opgehitst of juist had proberen te sussen bleef een eindeloze bron van speculatie.
‘Wat is die Roes voor man?’
‘Een nerd met een minderwaardigheidscomplex. Rijk geworden tijdens de eerste internethype, toen mensen nog tonnen voor een website betaalden. Hij heeft op tijd zijn bedrijfje verkocht en sindsdien denkt hij dat hij tot de internationale jetset behoort. Hij hobbelt van skybox naar skybox. Hij heeft een vaste box in de Arena. En hij is gek op tennis. Hij wil je gewoon even zien, handje schudden met de man die een grand slam-finale heeft gespeeld.’
‘Hij gaat die rechtszaak echt niet laten vallen omdat hij mijn handje heeft geschud.’
‘Ik moet met hem in gesprek komen. Natuurlijk hoef je dit niet te doen. Maar het zou wel ontzettend lief van je zijn. Laten we zeggen for old times' sake.’
We waren een verlaten provinciale weg opgedraaid, elke halve kilometer weken de bomen wat uit elkaar om lange oprijlanen naar protserige villa’s prijs te geven. Ze stapte op de rem toen we langs de zoveelste oprijlaan waren gereden, reed een stukje achteruit, draaide het terrein op om meteen achter een slagboom weer tot stilstand te komen.
‘Eva Rijckers en Menno Jonkman’, riep ze richting een blikken roostertje en alsof het magische woorden waren kwam de slagboom vrijwel meteen in beweging. We reden nog een flink stuk door en kwamen uit op een parkeerplaats.
Uit een zijingang van de villa kwam een oudere vrouw met een wit schort naar buiten die ons een trapje op gebaarde, waarna we via een soort sluiproute een schemerige hal werden binnengeleid.
De wanden van de hal waren bedekt met grote zwart-witfoto’s. Johan Cruijff die als een veldheer de vrije ruimte aan zijn teamgenoten wees. De verbeten kop van John McEnroe, Eddy Merckx op de pedalen.
De vrouw verdween en ik wilde al op de aangewezen deur kloppen, toen Eva me aan mijn arm trok.
‘Hou hem zo even aan de praat,’ fluisterde ze. ‘Als ik naar de wc ga.’
Wordt vervolgd