Accent

Foto: flickr, by zoetnet

Gisteren had ik in Leiden een interview met een professor. Ik ging op weg uit Den Bosch en kwam tot Utrecht voor de NS toesloeg:  treinstoring bij Bodegraven. Ik moest omrijden via Den Haag. Den Bosch - Utrecht - Den Haag - Leiden: deze trip begon de vormen van een herinnering aan te nemen. In Leiden heb ik een jaar op school gezeten, maar toen was ik nog te jong om goed om me heen te kijken. Mijn ogen moesten nog groeien. Ik herkende dan ook bijna niets, hoewel ik terwijl ik naar de locatie van het interview zocht wel flarden van echo's van herinneringen leek op te vangen.

  Ik moest denken aan de keer dat ik met een stel vriendjes bij biologieles werd losgelaten om in het water van Leiden op zoek te gaan naar waterleven. Dat was echt fantastisch: onder schooltijd gewettigd in een slootje vissen om beestjes te zoeken. Ik denk dat ik niet lang na het verlaten van Leiden mijn fascinatie voor slootjes en beestjes wel ben kwijtgeraakt. Ik kan niet zeggen dat dat echt een grote vooruitgang was.
  De professor, die een prijs had gewonnen en in het comité voor de Nobelprijs zit, was erg vriendelijk en to-the-point, ik moest op mijn hoede zijn om de draad niet kwijt te raken. Toen ik vroeg of hij zelf wellicht ooit een Nobelprijs ging winnen, zei hij dat het winnen van een Nobelprijs een slechte motivatie is om wetenschappelijk onderzoek te bedrijven.
 'Dat is geen antwoord op mijn vraag', zei ik. 'Ik wil het hier maar bij laten' zei hij.
De fotograaf maakte foto's via de spiegel en vroeg of de locatie iets te maken had met de geinterviewde. 'De locatie heeft er niets mee te maken', zei ik.
  Toen ik klaar was en weer terug was op het station kocht ik bij Starbucks een cappucino. De locatie zei me niets, maar het accent van de mensen deed wel wat belletjes rinkelen.