Was de Ajax-titel van drie jaar geleden nog de titel van de ontlading en die van twee jaar geleden die van de bevestiging, de titel van dit jaar was zonder twijfel de titel van het leedvermaak. Kampioen worden daar wen je aan, maar slechts zelden komt het voor dat je je zo kan verkneukelen om de ellende van een aartsvijand.
PSV zien vallen, en vallen, en nog verder vallen. Alles werkte mee aan een topjaar: PSV bestond honderd jaar, zoals iedereen bij Ajax weet is dat een recept voor ellende. De PSV selectie bestond uit spelers met een groter ego dan vaardigheden, ook altijd leuk. Labiele types die ruiten inslaan. Ronald Waterkers die op de televisie met een dode spin op zijn hoofd de wonden nog wat verder open trekt. En dan natuurlijk de terugkeer van Mark van Bommel, the man you love to hate. Duitser dan de meest Duitse Duitsers, notoir slecht verliezer. Rat bij geboorte. Gejuich steeg op in de woonkamer als hij met zijn verongelijkte hoofd weer eens over AC Milan en Bayern München begon te oreren.
'You ain't in Kansas anymore', Markie. Topjaar. Tot gisteravond. PSV werd een flagrante penalty onthouden en Marcelo stond weer eens te dekken als een kapper in een boksring. PSV verloor, het hoofd van van Bommel kwam in beeld en ineens overspoelde het me: medelijden. Het leedvermaak was op, dit werd me te gek. Graag had ik even een schouder om Bommeltje heen geslagen en hem troostend toe gesproken: hij kon er ook niet zoveel aan doen. Toen kwam ik gelukkig weer bij zinnen en zette ik onderstaande video nog maar eens op. Ik herhaal: topjaar!