En dan naar huis

Foto: flickr, by JoyTek

Eén van de uitdagingen bij het schrijven van een tekst is om veel te zeggen op een zo toegankelijk mogelijke wijze. Niemand heeft zin om door bergen krulzinnen heen te ploegen waar bijna niets in wordt gezegd. Nederlands kampioen veel zeggen met weinig woorden is Remco Campert. Maar ook de onlangs overleden Lou Reed kon er wat van.
  Hij schijnt ook praktisch onluisterbare, barokke symfoniëen gecomponeerd te hebben, maar wat te denken van deze zinnen:

Just a perfect day
feed animals in the zoo
Then later
a movie, too, and then home

Hier zou melancholie-koning Remco Campert zich niet voor hoeven te schamen. De knock-out zit hem in de laatste zin. Dieren voederen in een dierentuin is al vrij melancholiek, daarna naar de film, dat wordt een beetje romantisch en dan, na al die opgebouwde spanning, wat gaan we doen? We gaan lekker naar huis, onder de dekens en slapen.
  Het is mooi geweest, die perfecte dag.
  Geen vuurwerk, geen grote klapper, maar iets dat nog veel meer ontroert: het gevoel dat je had als je als kind, na een uitputtende dag, in de auto van je vader op de achterbank in slaap viel. Het is een grote schrijver die het zo klein kan houden.