Voetballen voor de coach

Phillip Cocu. Laatst keek ik naar Phillip Cocu en vergat ik even dat ik naar een voetbaltrainer zat te kijken. Ik dacht zeker vijf minuten lang dat ik in een film van Alex van Warmerdam was beland. Zo'n stille, gevoelige film over een stille, gevoelige man. Laten we zeggen: een leraar Maatschappijleer. Zijn vrouw heeft hem drie jaar geleden verlaten voor een lasser met een brommer. Hij woont op de vijftiende verdieping van een flat in een buitenwijk. Hij kookt voor zichzelf.
  De eerste scene is één lang, ononderbroken shot van hoe hij zijn fiets uit de gemeenschappelijke stalling haalt en door het gure, Nederlandse weer naar de middelbare school fietst waar hij les geeft aan Havo 4,  de horrorklas die hem in zijn maag is gesplitst toen hij even niet oplette bij het teamoverleg.
  Als hij zich omdraait gooien ze propjes in zijn nek. Soms doet hij alsof hij boos is, maar er is helemaal niemand die hem gelooft. Een bakvis bij het raam is al een jaar verliefd op hem, maar dat heeft hij nog steeds niet in de gaten.
  Maar hij zal tot ze door dringen. En dan zullen ze voetballen, voor de coach. Luister maar naar Lou Reed:

And the straightest dude 
I ever knew 
was standing right for me all the time

So I had to play football for the coach
 and 
I wanted to play football for the coach

The straightest dude I ever knew, dat lijkt me een prima omschrijving van Phillip Cocu.