 |
| RGB Free, by tome213 |
Op Utrecht Centraal zongen mannen in Ajax-shirts dat iedereen die niet sprong geen echte Ajacied was. Ze zetten hun woorden kracht bij door met hun bolle bierbuiken op en neer te deinen. Ik liep met een boog om het groepje heen, maar zag vanuit mijn ooghoek langzaam een glimp van herkenning oplichten.
‘Matchpoint!’
‘Hé Jonkman!’
Doordat voor mijn neus net een roltrap leegstroomde kon ik even geen kant op. Ik draaide me om en staarde naar het groepje mannen in het midden van de hal.
‘Hé Jonkman!’
Doordat voor mijn neus net een roltrap leegstroomde kon ik even geen kant op. Ik draaide me om en staarde naar het groepje mannen in het midden van de hal.
‘Matchpoint!’
Een bolle beer met een halve liter Grolsch in zijn klauwen hief bibberend zijn arm in de lucht. Hij begon aan een onbeholpen imitatie van een tennisservice, viel bijna achterover toen hij een onzichtbaar balletje de lucht ingooide.
Zijn maten vonden de act het grappigste dat ze ooit hadden gezien. Ik staarde naar de opgeklopte lol. Kantoorslaven die een dagje zijn vrijgelaten. Ontsnapt aan de blik van hun baas en hun vrouw weten ze van gekkigheid niet waar ze het zoeken moeten, als kinderen die te lang zijn opgebleven.
Een bolle beer met een halve liter Grolsch in zijn klauwen hief bibberend zijn arm in de lucht. Hij begon aan een onbeholpen imitatie van een tennisservice, viel bijna achterover toen hij een onzichtbaar balletje de lucht ingooide.
Zijn maten vonden de act het grappigste dat ze ooit hadden gezien. Ik staarde naar de opgeklopte lol. Kantoorslaven die een dagje zijn vrijgelaten. Ontsnapt aan de blik van hun baas en hun vrouw weten ze van gekkigheid niet waar ze het zoeken moeten, als kinderen die te lang zijn opgebleven.
Ik stak twee vingers in de lucht.
‘Twee-nul voor Manchester United,’ riep ik. ‘Twee keer Rashford.’
Het groepje viel stil.
‘Kut tennisser. Wat weet jij nou van voetbal?’
‘Twee-nul,’ riep ik nog een keer, terwijl ik me al omdraaide. ‘Ajax heeft geen schijn van kans.’
‘Twee-nul voor Manchester United,’ riep ik. ‘Twee keer Rashford.’
Het groepje viel stil.
‘Kut tennisser. Wat weet jij nou van voetbal?’
‘Twee-nul,’ riep ik nog een keer, terwijl ik me al omdraaide. ‘Ajax heeft geen schijn van kans.’
Een uur later hobbelde het boemeltje Vught binnen alsof er in dertig jaar niets was veranderd. Ik staarde door de ruit naar mijn oude schoolplein, waar een paar jongetjes aan het voetballen waren. Door het spoortunneltje liep ik onder het station door, in de Nieuwstraat beende ik recht op het ijzeren poortje van de brandgang af.
Jarenlang was dit mijn toegang tot de buitenwereld geweest.
’s Ochtends duwde ik het open terwijl ik een bal tussen mijn voeten heen en weer kaatste. Ik dribbelde naar het station, schoot tussen slaperige forenzen de trappen af.
Onderaan het trappetje aan de andere kant wipte ik de bal op, ik moest al hooghoudend weer bovenkomen. Als ik de controle kwijtraakte begon ik beneden opnieuw, net zo lang tot het gelukt was. Een enkele keer lukte het niet, dan moest ik de bal in mijn handen nemen en het schoolplein oprennen om niet te laat te komen.
Jarenlang was dit mijn toegang tot de buitenwereld geweest.
’s Ochtends duwde ik het open terwijl ik een bal tussen mijn voeten heen en weer kaatste. Ik dribbelde naar het station, schoot tussen slaperige forenzen de trappen af.
Onderaan het trappetje aan de andere kant wipte ik de bal op, ik moest al hooghoudend weer bovenkomen. Als ik de controle kwijtraakte begon ik beneden opnieuw, net zo lang tot het gelukt was. Een enkele keer lukte het niet, dan moest ik de bal in mijn handen nemen en het schoolplein oprennen om niet te laat te komen.
De mislukking bleef de rest van zo'n dag aan me kleven.