 |
| RGB Free, by Luis |
De schaduw van mijn moeder viel over het kleine grasveld, van een afstandje bleef ze naar mijn werk staan kijken. Ik stapte op een trapje voor de hoogste loten.
‘Zullen we binnenkort weer eens samen naar papa gaan?’
Ik voelde mijn gezicht verstrakken, rekte me uit voor een paar laatste takken. Ik stapte van het trapje en begon met de bezem de afgeknipte loten bij elkaar te vegen.
‘Hij had het laatst nog over je. Soms herinnert hij zich ineens een wedstrijd. Dan haalt hij het hele scoreverloop terug. Hij is altijd zo opgewekt als je langs bent geweest.’
‘Hoe gaat het met zijn hart?’
Het bleef stil. Ik stopte met vegen en draaide me om. Alsof het leven uit haar gezicht was gevallen. Ze herpakte zich, plooide haar mond in een berustende glimlach.
‘Ze doen wat ze kunnen.’
‘En de wachtlijst?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Er zijn zo weinig donoren. En dan heeft hij ook nog dat andere. Hij komt nooit bovenaan die lijst.’
Ik knikte terwijl ik de bijeengeraapte takken in de groene Kliko liet vallen. Ik duwde ze aan op het gras en onkruid dat al bijna de bak vulde.
‘Ik moet nog wat uit mijn kamer pakken,’ zei ik terwijl ik de bak op zijn wieltjes terug naar het stenen plaatsje trok.
‘Iets voor mijn werk.’
Mijn kamertje lag er vrijwel hetzelfde bij als dertig jaar geleden. Hij lag weggestopt in de hoek van mijn oude kledingkast, precies waar ik hem verwachtte.
‘Wat moet je daar nou mee?’
Ik voelde mijn gezicht verstrakken, rekte me uit voor een paar laatste takken. Ik stapte van het trapje en begon met de bezem de afgeknipte loten bij elkaar te vegen.
‘Hij had het laatst nog over je. Soms herinnert hij zich ineens een wedstrijd. Dan haalt hij het hele scoreverloop terug. Hij is altijd zo opgewekt als je langs bent geweest.’
‘Hoe gaat het met zijn hart?’
Het bleef stil. Ik stopte met vegen en draaide me om. Alsof het leven uit haar gezicht was gevallen. Ze herpakte zich, plooide haar mond in een berustende glimlach.
‘Ze doen wat ze kunnen.’
‘En de wachtlijst?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Er zijn zo weinig donoren. En dan heeft hij ook nog dat andere. Hij komt nooit bovenaan die lijst.’
Ik knikte terwijl ik de bijeengeraapte takken in de groene Kliko liet vallen. Ik duwde ze aan op het gras en onkruid dat al bijna de bak vulde.
‘Ik moet nog wat uit mijn kamer pakken,’ zei ik terwijl ik de bak op zijn wieltjes terug naar het stenen plaatsje trok.
‘Iets voor mijn werk.’
Mijn kamertje lag er vrijwel hetzelfde bij als dertig jaar geleden. Hij lag weggestopt in de hoek van mijn oude kledingkast, precies waar ik hem verwachtte.
‘Wat moet je daar nou mee?’