Ik gooide de tennisbal omhoog, trok hem aan het elastische koord weer naar me toe.
‘Je laat je racket bij je service niet genoeg vallen,’ zei hij tijdens het avondeten tegen me. Hij gooide zijn rechterhand achter zijn hoofd richting zijn rug.
‘Dat kost je kracht. Die elleboog moet meer omhoog.’
Ik knikte, dat had mijn trainer ook al een paar keer tegen me gezegd. Een paar dagen later had hij met een oude tennisbal en een paar panty’s een ‘serviceslinger’ in elkaar geknutseld. Zo kon ik mijn service oefenen zonder naar de tennisbaan te hoeven. In plaats van de voetbal mee te nemen, rende ik ’s ochtends slingerend met een tennisbal door het tunneltje.
‘Dat kost je kracht. Die elleboog moet meer omhoog.’
Ik knikte, dat had mijn trainer ook al een paar keer tegen me gezegd. Een paar dagen later had hij met een oude tennisbal en een paar panty’s een ‘serviceslinger’ in elkaar geknutseld. Zo kon ik mijn service oefenen zonder naar de tennisbaan te hoeven. In plaats van de voetbal mee te nemen, rende ik ’s ochtends slingerend met een tennisbal door het tunneltje.
‘Ik ga een meisje trainen. Ze laat haar arm tijdens haar service niet genoeg vallen.’
‘Een meisje trainen?’
Mijn moeder keek me angstig aan.
‘Ga je de tour weer op? Doe dat nou niet. Hou het lekker bij je lessen. Dat is toch ook prima werk.’
‘Ze heeft talent.’
‘Jij had ook talent. De stress, het reizen. Jullie hadden er eerder mee op moeten houden. En nu ga je weer beginnen. Je bent al bijna even oud als papa destijds was. Nee, dit bevalt me helemaal niets.’
Ze staarde naar de plavuizen van de keuken, haar handen tot vuisten gebald.
‘Het zal zo’n vaart niet lopen,’ zei ik sussend. ‘En het verdient goed.’
Ik kuste haar op haar wang, stopte de serviceslinger in de rugzak.
‘De volgende keer ga ik bij papa langs. Nu moet ik echt naar mijn afspraak.’
Ik wurmde me langs haar heen de tuin in, schoot de brandgang in zonder nog om te kijken. In het donkere gangetje zette ik de rugzak voorzichtig op de grond. Ik plaatste mijn handpalmen op de koele, ruwe stenen, alsof ik de muren van elkaar af wilde duwen. Ik opende de rugtas weer, haalde de serviceslinger eruit en duwde de poort naar de straat open.
Al lopend begon ik voorzichtig te slingeren.
De bal achter de rug, omhoog, terug, weer omhoog. De kunst was om de schouder zo soepel mogelijk te houden en de bal op zijn eigen momentum voort te laten bewegen, zodat je de meeste versnelling met de minste inspanning combineerde.
Binnen een paar stappen had ik de slag weer helemaal te pakken.
‘Een meisje trainen?’
Mijn moeder keek me angstig aan.
‘Ga je de tour weer op? Doe dat nou niet. Hou het lekker bij je lessen. Dat is toch ook prima werk.’
‘Ze heeft talent.’
‘Jij had ook talent. De stress, het reizen. Jullie hadden er eerder mee op moeten houden. En nu ga je weer beginnen. Je bent al bijna even oud als papa destijds was. Nee, dit bevalt me helemaal niets.’
Ze staarde naar de plavuizen van de keuken, haar handen tot vuisten gebald.
‘Het zal zo’n vaart niet lopen,’ zei ik sussend. ‘En het verdient goed.’
Ik kuste haar op haar wang, stopte de serviceslinger in de rugzak.
‘De volgende keer ga ik bij papa langs. Nu moet ik echt naar mijn afspraak.’
Ik wurmde me langs haar heen de tuin in, schoot de brandgang in zonder nog om te kijken. In het donkere gangetje zette ik de rugzak voorzichtig op de grond. Ik plaatste mijn handpalmen op de koele, ruwe stenen, alsof ik de muren van elkaar af wilde duwen. Ik opende de rugtas weer, haalde de serviceslinger eruit en duwde de poort naar de straat open.
Al lopend begon ik voorzichtig te slingeren.
De bal achter de rug, omhoog, terug, weer omhoog. De kunst was om de schouder zo soepel mogelijk te houden en de bal op zijn eigen momentum voort te laten bewegen, zodat je de meeste versnelling met de minste inspanning combineerde.
Binnen een paar stappen had ik de slag weer helemaal te pakken.