 |
| RGB Free, by tmossholder |
Het was donker in de woonkamer, de gordijnen naar de straat waren gesloten. Ik hing mijn jasje over een stoel en plofte op de oude zwarte bank.
Tegenover me stond nog altijd de tv van dertig jaar geleden. Als een oude man die overleefd is door een nieuwe generatie stond hij in de hoek stof te verzamelen.
‘Had je niet even kunnen bellen?’
Mijn moeder liep de woonkamer in, zette de limonade op het lage tafeltje met de verschoten katoenen onderzetters.
‘Ik wist niet hoeveel tijd ik over zou hebben. Er is zo vaak vertraging.’
‘Je bent weer afgevallen.’
Ze fronste, nam me op van voet tot kruin. ‘Eet je wel goed?
‘Ik heb veel lesgegeven. Dat houdt me fit.’
‘Ik had het vanochtend met de buuf nog over je. Die zei dat je op tv was. Waarom bel je me niet als je op tv komt?’
‘Het was een programma over gevallen helden. Ik heb er niet aan meegewerkt.’
‘Jij bent toch geen gevallen held.’
‘Het is het enige waar ze me nog voor bellen. Items over wonderkinderen die hun talent hebben vergooid. Daar zijn ze dol op.’
‘Volgens de buuf lieten ze mooie beelden van je zien. Van die wedstrijd die je op dat toernooi in Engeland speelde.’
‘Ik heb eigenlijk alleen even tijd voor de appelboom.’
Mijn moeder liep de woonkamer in, zette de limonade op het lage tafeltje met de verschoten katoenen onderzetters.
‘Ik wist niet hoeveel tijd ik over zou hebben. Er is zo vaak vertraging.’
‘Je bent weer afgevallen.’
Ze fronste, nam me op van voet tot kruin. ‘Eet je wel goed?
‘Ik heb veel lesgegeven. Dat houdt me fit.’
‘Ik had het vanochtend met de buuf nog over je. Die zei dat je op tv was. Waarom bel je me niet als je op tv komt?’
‘Het was een programma over gevallen helden. Ik heb er niet aan meegewerkt.’
‘Jij bent toch geen gevallen held.’
‘Het is het enige waar ze me nog voor bellen. Items over wonderkinderen die hun talent hebben vergooid. Daar zijn ze dol op.’
‘Volgens de buuf lieten ze mooie beelden van je zien. Van die wedstrijd die je op dat toernooi in Engeland speelde.’
‘Ik heb eigenlijk alleen even tijd voor de appelboom.’
Ik klokte mijn limonade naar binnen en kwam overeind. ‘Ik ga meteen maar aan de slag.’
Ik zal een jaar of zes zijn geweest. Eerst nam mijn vader me mee naar het tuincentrum om de mooiste boom uit te zoeken. Daarna groeven we samen het gat en toen de boom stevig stond rende ik naar binnen om ma te halen. Die sloeg haar handen voor haar mond toen ze de boom zag, zo mooi vond ze hem. Op school schepte ik op over de boom, verkondigde dat er al honderden appels aan groeiden.
De boom en ik groeiden samen op. Soms had de boom een groeispurt, waarna ik hem weer inhaalde. Elke verjaardag rende ik ’s ochtends naar buiten om te kijken wie er het afgelopen jaar het meest de lucht in was geschoten. Zelfs toen ik hier veel te oud voor was en het allang duidelijk was dat de boom ging winnen, bleef ik het doen, als een nostalgisch grapje.
Mijn moeder bleef trouw elk jaar een foto maken, totdat ik steeds meer verjaardagen in het buitenland doorbracht en ze mij en mijn vader via de speaker van een telefoon moest feliciteren.
De boom en ik groeiden samen op. Soms had de boom een groeispurt, waarna ik hem weer inhaalde. Elke verjaardag rende ik ’s ochtends naar buiten om te kijken wie er het afgelopen jaar het meest de lucht in was geschoten. Zelfs toen ik hier veel te oud voor was en het allang duidelijk was dat de boom ging winnen, bleef ik het doen, als een nostalgisch grapje.
Mijn moeder bleef trouw elk jaar een foto maken, totdat ik steeds meer verjaardagen in het buitenland doorbracht en ze mij en mijn vader via de speaker van een telefoon moest feliciteren.