 |
| Foto: Flickr, by *Harres* |
(Ik mis Bril nog steeds een beetje)
Naast de Brabanthallen ligt een vaargeul. Het is een doodlopend stukje water, dat uiteindelijk met de Maas in verbinding moet staan. Er liggen een paar grote boten aan de waterkant: woonboten. Van die grote platte dingen, met een uitstekend kamertje aan de achterkant. Daar zal het stuurwiel wel staan. Op het dek staan fietsen, en een hoop rommel. Op de strook gras naast het water staan een paar brievenbussen, de woonbootbewoners kunnen hier post ontvangen. Het heeft mij altijd aangesproken: een woonboot. Het lijkt een huis, met die brievenbussen en die fietsen, maar als je wilt, dan ben je zo weer weg. Kwestie van de motor aanzetten. Binnen een paar uur vaar je langs de kust van Engeland.
Bij de oever hebben meerkoeten een nest gebouwd. Er zwemt er eentje driftig heen en weer, wat het enige teken van leven is. Weliswaar staat er aan de overkant een reiger, maar die beweegt zich niet. Lelijke vogels: reigers. Spitse oude tangen, met een haakneus en een knijpbrilletje. Alleen zo’n kneuterig damestasje ontbreekt nog, of een stel breipennen.
Op die boten gebeurt ondertussen helemaal niets.
De gordijnen achter de raampjes zijn gesloten, misschien liggen ze nog te slapen. Of ze zijn op een fiets de stad ingegaan. Erg ruim ziet het er allemaal niet uit, maar dat hoeft natuurlijk ook niet. Ze hebben het hele water tot hun beschikking. Zouden ze één postadres hebben? Of zouden ze meerdere aanlegplaatsen hebben, met meerdere brievenbussen, verspreidt over het land?
Iemand duwt een luik open.
Er komt een groot hoofd tevoorschijn, kaal, maar met een flinke snor. De reiger aan de overkant gaat er alvast vandoor. De man klimt op het dek, hij kijkt even naar de lucht en hij inspecteert de fietsen. Dan laat hij zich door het luik weer naar beneden zakken.
Raadselachtig.
Zelfs de meerkoet laat zich nu niet meer zien. Hoewel de dag vrolijk begonnen was, beginnen zich donkere wolken boven de Brabanthallen te verzamelen. Het zal wel gaan regenen. Echt een dag om lekker in mijn kajuit te blijven, zal die man hebben gedacht.