Het voetbalprogramma 'Voetbal International', is niet alleen boeiend voor voetballiefhebbers, het is ook voor huis-tuin en keuken-psychologen interessant. Net zoals ze in Boy-Bands voor elk meisje een 'type' proberen te stoppen (een lieve, een stoere, een grappige en een homo), lijkt ook het gezelschap voor dit programma kunstig in elkaar geflanst. Aan de ene kant hebben we de Blaaskaak in de vorm van Hans Kraay jr: erg blij met zichzelf, zelden verstand van zaken, makkelijk gekwetst maar een grove belediging ook zo weer vergeten (waarom blijft ie anders steeds weer terugkomen?)
Johan Derksen is een typisch voorbeeld van de sluipmoordenaar, een straatboef die heel goed de beschaafde jongen uit kan hangen, maar als het moet ook zo vals als een in het nauw gedreven beverrat kan zijn. Een uitstekende dynamiek, die door de programmamakers goed is aangevoeld: Hans Kraay Jr. begint elke aflevering wel weer aan een verhaal waar hij zelf erg van onder de indruk is, maar dat iedereen of al drie keer gehoord heeft, of waarvan zelfs de grootste voetbal-onbenul weet dat het volslagen onzin is.
De camera blijft een halve minuut op het geraaskal van Kraay gericht, om dan langzaam naar Derksen te schuiven. Deze zit quasi-geinteresseerd te luisteren, maar de vaste kijker begint al te gniffelen en wordt niet teleurgesteld: Derksen onderbreek Kraay eerst nog redelijk beleefd, om hem vervolgens met een paar goed gemikte stoten glimlachend totaal onderuit te halen. Is hij in een echt valse bui, dan sleept hij ook de vader van Kraay er nog bij, om het ultieme effect te bereiken: de leeghoofdige Kraay ziet al zijn zogenaamde wijsheid door Derksen onterecht belachelijk worden gemaakt en onploft als een heet gekookte tomaat om zoveel onrecht dat hem wordt aangedaan, hierbij zijn zaak alleen maar verslechterend:
De kijker ligt dubbel, net als Genee, de stylish gefohnde en gekapte presentator, ook ijdel, maar net iets te slim om zich ook zo makkelijk door Derksen te laten vangen.
De camera blijft een halve minuut op het geraaskal van Kraay gericht, om dan langzaam naar Derksen te schuiven. Deze zit quasi-geinteresseerd te luisteren, maar de vaste kijker begint al te gniffelen en wordt niet teleurgesteld: Derksen onderbreek Kraay eerst nog redelijk beleefd, om hem vervolgens met een paar goed gemikte stoten glimlachend totaal onderuit te halen. Is hij in een echt valse bui, dan sleept hij ook de vader van Kraay er nog bij, om het ultieme effect te bereiken: de leeghoofdige Kraay ziet al zijn zogenaamde wijsheid door Derksen onterecht belachelijk worden gemaakt en onploft als een heet gekookte tomaat om zoveel onrecht dat hem wordt aangedaan, hierbij zijn zaak alleen maar verslechterend:
De kijker ligt dubbel, net als Genee, de stylish gefohnde en gekapte presentator, ook ijdel, maar net iets te slim om zich ook zo makkelijk door Derksen te laten vangen.
Dit bal der ego's zou misschien onsmakelijk of op termijn zelfs saai kunnen worden, als van der Gijp, de labrador van het stel niet was toegevoegd. Van der Gijp heeft de rol die Ringo Starr bij de Beatles had: hij is er vooral voor de gezelligheid. Neemt zichzelf niet serieus, heeft altijd een grapje klaar, een aai voor de gekwetste Kraay of een verstandig woord voor Derksen. Hij is de olie die het geheel een beetje soepel houdt, en doet me vermoeden dat er zomaar een iemand met een psychologisch oog in die redactie zou kunnen zitten..