Als je maar lang genoeg wacht, komt de waarheid altijd wel een keer bovendrijven. Meestal is dat op het moment dat de waarheid werkelijk helemaal niemand meer iets kan schelen, en dat is dan ook precies waarop de waarheidsontduiker rekent. Ik schat dat we over zo'n jaar of twintig eindelijk van een moddervette Joran van der Sloot te horen krijgen waar hij dat meisje nou precies begraven heeft, en alleen in huize de Vries zal er nog op gereageerd worden: een oude man die zijn laatste woorden uitspuugt:
'Eindelijk, de waarheid, en niets dan de waarheid.'
Waarna hij ter aarde zal storten, voor de rest zal het nieuws op doodse stilte kunnen rekenen. Gelukkig is Dick Advocaat een man van weinig geduld, en heeft hij niet langer dan een paar maanden kunnen wachten om de waarheid driftig op tafel te gooien. Dat hij het Belgische Elftal verlaten heeft, komt door de grootte van zijn werkkamer: die leek volgens de kleine generaal op een bijkeuken.
Auw, dat hadden die Belgen natuurlijk beter aan moeten pakken. Dick Advocaat, een mooier exemplaar van het Napoleoncomplex kom je niet zomaar tegen in de vrije natuur, die kan je net zo goed recht in zijn gezicht spugen, als je hem toch een miniscuul kantoortje geeft.
Het was zelfs nog erger:
'Daar moesten we met z'n drieën, Marc Wilmots, Bert van Lingen en ikzelf, zitten terwijl Jean-Marie Philips voor zichzelf een balzaal als kantoor had.'
Belgen, belgen toch. Had onze Dick gewoon een mooi kantoor gegeven en hij had jullie met liefde naar het EK geleidt. Het gaat Dick in zijn diepste wezen namenlijk helemaal niet om het geld, Dick wil gewoon een klein beetje erkenning. En dan zetten jullie hem samen met twee andere mannen in een kantoor ter grote van een bijkeuken, jullie waren hem al kwijt op het moment dat hij de drempel over stapte.