Ome Bert en de Pletterpet



Foto: Flickr, by TBWA\Busted

 Nu de oefenwedstrijden zijn gespeeld, Denemarken voor de deur staat en Arjen Robben traditioneel iets heeft afgescheurd, steekt ook een ander fenomeen zijn hardnekkige kopje weer op: Bert Maalderink. Bert Maalderink maakt sinds 2002 lollig bedoelde filmpjes rond het Nederlands Elftal. Wat aan deze filmpjes opvalt, is dat Maalderink de neiging heeft om vooral op de ‘human interest’ toer te gaan, waarbij hij de voetballers niet zelden degradeert tot een stel spelende kleuters. Alsof hij een homevideo maakt van zijn neefjes op vakantie. ‘Wesley Sneijder kijkt een beetje boos’, horen we hem bijvoorbeeld zeggen, ‘hij trekt aan het shirtje van van Persie!’ Vaak zet Bert ook nog, als een soort soapregisseur, verhaallijntjes uit. Krijgen we op het einde van Wesley te horen waarom hij zo boos was en aan dat shirtje trok.

Heb je eindelijk, na vijftien jaar keihard werken, dat bereikt waar je altijd van hebt gedroomd, vindt je jezelf terug als een typetje in een voetbalklucht. Zou er nou niemand in de staf van het Nederlands Elftal, toch rijkelijk bedeeld met mensen die hebben doorgeleerd, zelfs psychologen maakten er soms deel van uit, ooit eens hebben nagedacht over het verwoestende effect dat deze filmpjes op onze spelers moet hebben?

Geen wonder dat ons elftal het elke keer weer op de belangrijke momenten af laat weten. Als stoere gladiatoren dalen ze af uit echte voetballanden als Italië of Duitsland, om in het Nederlandse trainingskamp dankzij Ome Bert binnen een paar weken al het zelfvertrouwen als douchewater door het putje te zien stromen. Als je jezelf een paar keer in zo’n filmpje van Maalderink hebt gezien, ga je toch nadenken over een ander vak: iets op een kantoor ofzo, misschien dat je daar wel serieus wordt genomen.

Het ergste is nog wel, dat Bert met zijn filmpjes precies aanvoelt wat het Nederlandse publiek wil hebben: entertainment op SBS 6 niveau. Interlandvoetbal wordt bij ons toch vooral als een excuus ervaren om twee keer binnen een jaar carnaval te kunnen vieren. Dat er ook nog tegen een bal wordt geschopt is een aardige bijzaak. Ook dit moet de spelers weinig inspiratie geven, andere landen hebben Italiaanse schonen, swingende Afrikanen, havenarbeiders die nog liever hun hele huis kort en klein slaan dan dat Engeland een doelpunt tegen krijgt. En wat hebben wij? Bert Maalderink, een Indiaan en dronken studenten met pletterpetten.

Met zo’n aanhang heb je geen vijanden meer nodig.

Ik stel voor dat als we serieus willen dat Nederland wereldkampioen wordt, we onze serieuze voetballers ook maar eens een serieus publiek moeten geven. Dikke pech voor Bert en zijn lallende studenten, maar de echte voetballiefhebbers zullen opgelucht ademhalen, en de spelers niet minder.