Als ik The American, de film waarmee de Nederlandse fotograaf Anton Corbijn een aardig succes had ik Amerika, in één zin samen zou moeten vatten, zou het waarschijnlijk iets zijn als: 'George Clooney rijdt in een auto door Italie en kijkt bedenkelijk'. Waarmee ik wil zeggen dat het niet echt een volgepakte actiefilm is, meer een film in de richting van de Franse cinema, waarin veel gefronst wordt en uit ramen wordt gestaard. Toch vond ik The American behoorlijk boeiend. Het aardige van George Clooney is dat hij ook bijzonder boeiend is om naar te kijken als hij in een auto rijdt, of een kopje koffie drinkt, of een geluidsdemper in elkaar schroeft (die scene duurt ongeveer vijf minuten, Clooney die aan een tafel een beetje aan het sleutelen en hameren is, toch vond ik het een stuk boeiender dan twee en half uur geren en geschiet in Inception).
Het verhaal is een verhaal wat we eigenlijk al tien keer eerder ergens gezien hebben: een huurmoordenaar op leeftijd wil uit het vak stappen, wordt wat te zacht, gaat zich aan mooie vrouwen hechten wat hem kwetsbaar maakt, maar kan hij zomaar ontslag nemen? Bij het beroep van huurmoordenaar schijnt dit nogal lastig te zijn, werkgevers hebben de neiging om je dan maar meteen overhoop te schieten, in plaats van een handdruk en 'veel succes in je verdere carriere'.
Voor een karakterfilm zitten er een paar verrassend goede actiescenes in, een achtervolging of twee, hier en daar een vuurgevecht. Maar het gaat uiteindelijk om de sfeer, en niet te vergeten de plaatjes. En die zijn prachtig. Italie, de straatjes, de velden, de mensen. Corbijn is een wereldberoemd fotograaf en dat zie je. Hij neemt de tijd om dit (bekende) verhaal te vertellen en hoewel je het einde van een kilometer ziet aankomen, maakt het niet veel uit: het gaat in zo'n film om de reis, niet om de bestemming. Net als in het leven zelf eigenlijk.