Toekomst

Foto: flickr, by Hawkexpress

Vervreemd staarde ik op Utecht Centraal naar een lege wand. Geen klikkende blauwe bordjes meer? Ik was zojuist aangekomen uit Amsterdam, waar ik langs de tentjes van de occupy-movement was gelopen. Ze waren nog steeds druk aan het occupyen, een groezelige man verzorgde op een podium een Engelse rap die over vrijheid ging. Normaal gesproken zou zo iemand totaal genegeerd worden en zou je een beetje angstig om hem heen schuifelen, maar nu had hij een enthousiast publiek. Voor deze performer was het graaiend bankwezen waarschijnlijk het beste wat zijn carriere in vele jaren was overkomen. Elk nadeel heeft zo te zien maar weer zijn voordeel, en een onbetrouwbare waard kan zijn gasten verwachten, zoals vanmorgen een Johan Cruyff imitator in de Volkskrant gniffelde.
  Over J.C.' s gesproken: waar zou die andere J.C. eigenlijk geweest zijn zonder het onderdrukkende regime van de Romeinen? Zo komt die schreeuwer op de dam mooi van een cirkel rond, om maar eens een imitator te imiteren.
 
  Maar ondertussen stond ik daar dus nog steeds naar dat blauwe bord te staren, dat er dus helemaal niet meer was. Gedesorienteerd liep ik Utrecht binnen, op het Neude wilde ik in dat mooie postkantoor wat zegels en enveloppen scoren.
  De deur was dicht: 'Gesloten', zei een man tegen me, 'het laatste postkantoor van Nederland is dicht.'
  Een duizeling overviel me, dit werd me even teveel.
  Uren later werd ik wakker door het geluid van een cirkelzaag. Ik opende mijn ogen en het eerste wat ik zag was het hoofd van Charles Groenhuizen.
  'Wat is er aan hand Charles', vroeg ik angstig, 'wat gebeurt er allemaal?'
  'Je hersenen werden zojuist blootgelegd', antwoordde Charles, 'de chirurg is even een bloeding aan het stelpen.'
  'Maar waar ben ik in vredesnaam?'
  'Live op omroep MAX', grijnsde Charles, en achter zijn hoofd was op een levensgroot scherm het perfect ronde gat van mijn schedel te zien.
  'Op tv, dat nooit', schreeuwde ik, 'en al helemaal niet op omroep MAX.'
  Ik gooide het blauwe hemd van me af en sprong het scherm binnen, recht mijn eigen schedeldak in.